Lymfomen

---

GETUIGENISSEN

Eind 2016 geleden werd bij Jean Pierre Blondeel opnieuw non-Hodgkinlymfoom vastgesteld, nadat hij er negen jaar van was genezen. Immunotherapie houdt de ziekte onder controle. Intussen wacht hij op een nieuw geneesmiddel, dat hopelijk aanslaat.

“Het leek zo onschuldig in het begin. Ik had één keer bloed geplast, maar had verder geen last of symptomen gehad. Ik had wel regelmatig jeuk en nam daar pilletjes voor. En ik lag ‘s nachts soms te zweten, maar daarvoor ga je niet naar een dokter. De uroloog bij wie ik terechtkwam, merkte dat mijn nier een vreemde vorm had en vermoedde een tumor. Een bange maand en een biopsie later viel de diagnose van non-Hodgkinlymfoom, stadium III.”

Negen jaar ziektevrij

“Toen ik de eerste keer ziek werd, begin 2002, dachten de artsen dat ik een sarcoom had en nog maar drie maanden te leven had. Non-Hodgkin is ook een zware diagnose, maar één die je nog hoop geeft, want er zijn heel wat behandelingen mogelijk. In 2002 kreeg ik eerst chemotherapie, maar die sloeg niet aan. Nadien startte de arts met immunotherapie en dat werkte wel. Het doel was om vijf jaar zonder een nieuwe opstoot van de ziekte te zijn. Uiteindelijk ben ik negen jaar ziektevrij gebleven. Maar de immunotherapie die mijn afweer tegen kankercellen moet verhogen en toen zo goed werkte, doet dat nu niet meer. De lymfomen minderen niet, maar groeien gelukkig ook niet. Nu krijg ik elke drie maanden een dosis die de ziekte onder controle houdt.”

Hoopvol voor nieuw geneesmiddel

“Binnen een half jaar start ik in een klinische studie met een nieuw geneesmiddel. Ik hoop dat het aanslaat. Elk jaar dat je wint, gaat de medische wetenschap vooruit en is de kans groter dat je geholpen wordt. En als medicatie niet meer werkt, zijn er voor mij nog agressievere therapieën zoals een stamceltransplantatie. Maar die zijn erg zwaar, dus stelt mijn arts ze nog uit en wachten we de studie met het nieuwe geneesmiddel af. Weet je: bij de diagnose had ik een prognose van 10 jaar. Die ben ik al voorbij, ik leef in blessuretijd.”

“Ik kan niet anders dan met mijn kanker samenleven, die lymfomen zijn er. Ik kan ze niet wegdenken. Dus moet ik er een partnerschap mee aangaan. Zo is mijn immuunsysteem mijn zwakke plek. Dat mag ik niet nodeloos belasten. Ik leer om tijdelijk te leven, in het nu. Om niet voortdurend afscheid te nemen, maar te genieten van elke dag. En met elke dosis therapie win ik een kleine veldslag, al weet ik dat ik de oorlog niet kan winnen.”

Steun van lotgenoten

“In de periode van mijn diagnose vond ik bitter weinig informatie over mijn kanker. Daarom stapte ik naar de lotgenotenvereniging LVV, de Lymfklierkankervereniging Vlaanderen. Ik kreeg er antwoord op mijn vragen. Ik zag de effecten van de behandelingen bij anderen, vernam hoe zij omgingen met hun ziekte en leerde objectiveren wat er met mezelf gebeurde. Nu ben ik  voorzitter van de vzw Hodgkin en non-Hodgkin. En als mijn arts me nodig heeft voor een klinische les voor de studenten geneeskunde, kan hij op me rekenen.”

Deel en print dit artikel

---

• «
• 1
• 2
• 3
• 4
• »

---

OPINIEPEILING