“Mijn ziekte was mijn grootste vijand”

Alle thema's

Alle Nieuws

Alle getuigenissen

Alle tests

Alle video's

Preventie, Welzijn & Gezondheid

Home Multiple sclerose Getuigenissen “mijn ziekte was mijn grootste vijand”

Multiple sclerose

GETUIGENISSEN

“Mijn ziekte was mijn grootste vijand”

Sophie, 47 jaar

Sophie heeft sinds haar 31^ste multiple sclerose. Ze getuigt over haar moeizame aanvaardingsproces …

Als MS uw levenspad kruist …

Ik had altijd een normaal leven geleid, met twee perfect functionerende benen, een goede gezondheid en een voltijdse job als kantoorbediende. Tot ik plots getroffen werd door multiple sclerose (MS). Een bijzonder abrupte verandering! Nauwelijks een paar maanden na de eerste symptomen, moest ik volledig stoppen met werken. Ik kreeg de ene opstoot na de andere en werd regelmatig opgenomen in het ziekenhuis. Mijn ziekte putte me volledig uit.

Pas toen ik mijn baan moest opgeven, besefte ik de ernst van de situatie. Ik kwam uit een gezin waarin niet werken gewoon ondenkbaar was. In het begin had ik het daar dan ook bijzonder moeilijk mee. Ik vond het gruwelijk onrechtvaardig en beschouwde mijn ziekte als mijn grootste vijand. Het ging zo ver dat ik mijn lichaamssignalen gewoon negeerde. Zo deed ik alsof ik de vermoeidheid, die zo typisch is voor multiple sclerose, niet voelde. Bovendien had ik met mijn man een vierde kind gepland, en ik hield halsstarrig vast aan dat ‘project’. Redelijkheid betekende voor mij: mijn ziekte aanvaarden, maar tegelijk weigeren dat het mijn leven nog meer zou domineren. Mijn lichaam speelde me lelijk parten door niet meer correct te functioneren, dus wilde ik het zeker niet overdreven ‘pamperen’!

Geleidelijk heb ik kunnen loslaten

Het duurde niet lang of ik was compleet uitgerangeerd in mijn eigen bedrijf: ik kende mijn collega’s niet meer, mijn klanten waren ‘doorgespeeld’ naar andere werknemers, het informaticasysteem was aangepast, mijn baas was vervangen ... Eerlijk gezegd, miste ik mijn bedrijf steeds minder.
Toen besliste ik om naar een psychologe te gaan. De therapie deed me veel deugd, en met de jaren heb ik mijn ziekte uiteindelijk aanvaard. Tegelijk is mijn onderhoudsbehandeling aangepast, waardoor mijn dagelijkse levenskwaliteit sterk verbeterd is.

Ik heb mijn MS leren accepteren

Vandaag leid ik een zo goed als normaal leven, ondanks mijn multiple sclerose. Ik zeg ‘zo goed als’, want ik kamp wel degelijk met een aantal gebreken: ik loop lichtjes mank, en er zijn dingen die ik niet meer kan. Lopen bijvoorbeeld is moeilijk geworden: als het te snel gaat, kan ik het letterlijk en figuurlijk niet meer bijbenen, omdat ik dan moet nadenken over handelingen die eigenlijk automatisch zouden moeten gebeuren. Ook stevig rocken is er niet meer bij, al is dat nooit echt mijn ambitie geweest (lacht). Maar afgezien daarvan kan ik stappen, autorijden, reizen, mijn drie kinderen zien opgroeien … En als de vermoeidheid toeslaat, ga ik gewoon een paar minuten liggen. Ik luister nu veel meer naar mijn lichaam dan vroeger en heb mijn ziekte leren accepteren. Ook mijn kijk op de dingen is sterk veranderd, al is dat pas mogelijk als je je woede kunt loslaten ...

Aude Dion, gezondheidsjournaliste (gebupliceerd op 4 mei 2015)

Deel en print dit artikel