Nierinsufficiëntie

GETUIGENISSEN

Geneviève André is hoofdverpleegster van de hemodialyse-eenheid van het Universitaire Ziekenhuis Sint-Lucas. Ze geeft ons een inkijk in het complexe en moeilijke beroep dat ze al 33 jaar met veel passie uitoefent'

Wat is er volgens u het meest veranderd in uw vak?

De technieken zijn er de voorbije 30 jaar enorm op vooruitgegaan: de dialysetoestellen zijn krachtiger en veiliger geworden. Dat bespaart de zorgverleners flink wat tijd, maar heeft wel als nadeel dat we ons meer moeten bezighouden met de technische kant van de zaak, en dat valt niet altijd mee. Op die manier kunnen we meer tijd besteden aan de klinische bewaking van onze patiënten. Zoals in alle westerse landen krijgen we immers te maken met de vergrijzing van de bevolking. De dialysepatiënten worden steeds ouder, waardoor het gemiddelde patiëntenprofiel grondig veranderd is. Vandaar dat we voortaan ook een aanvullende opleiding geriatrie en palliatieve zorg moeten volgen.

Dialyseverpleegkundigen hebben dan ook een zeer uitgebreid takenpakket.

Absoluut! Onze belangrijkste dagtaak is: de patiënten aankoppelen aan de machine, en dat vereist flink wat handigheid en een goed inzicht in de verschillende behandelingsfasen. Daarnaast moeten we ook goed letten op de fysieke gevolgen van de behandeling, zonder de psychologische en sociale impact van de ziekte uit het oog te verliezen. We staan de patiënt voortdurend bij en zijn de bevoorrechte tussenpersonen tussen de patiënt en alle leden van het multidisciplinaire zorgteam (nefroloog, diëtist(e), maatschappelijk werk(st)er...).

Moeten dialyseverpleegkundigen meer psychologisch inzicht hebben dan hun collega's in andere diensten?

De overgrote meerderheid van onze patiënten zijn chronisch zieken. De relationele dimensie is dan ook heel belangrijk. Ze liggen drie keer vier uur per week aan de dialyse, en dat meestal levenslang! Mettertijd worden ze deel van onze familie. Soms zijn we trouwens hun enige familie. We moeten hen voortdurend ondersteunen, in de eerste plaats door hun dialysesessies zo aangenaam mogelijk te maken. Sommigen lezen, maar de meesten kijken ondertussen tv of profiteren ervan om een dutje te doen. Anderen hebben behoefte om te praten, maar iedereen heeft vroeg of laat nood aan een luisterend oor. Dialyse is ook de enige behandeling die nog gebeurt in een gemeenschappelijke zaal. We moeten dus iedereen de nodige aandacht geven, maar tegelijk ook rekening houden met een hele groep, een gemeenschap op zich, met alles wat daarbij komt kijken. Een hele uitdaging!

Deel en print dit artikel

NIEUWS

23 02 2011

Nierinsufficiëntie

Levende donoren: wie zijn ze?

De nierfunctie evalueren

Wie een nier wil schenken aan een naaste, verkeert het best in uitstekende gezondheid. "Aangezien het om een operatie gaat waarbij de donor niets...

Lees verder

23 02 2011

Nierinsufficiëntie

"Als nierdonor kun je een normaal leven leiden"

 

Moeten kandidaat-nierdonoren aan bepaalde criteria voldoen om een goede levenskwaliteit te behouden?

Om de donor zo weinig mogelijk risico's te laten lopen na de transp...

Lees verder

23 02 2011

Nierinsufficiëntie

Vermoeidheid: een moeilijk te overwinnen obstakel

In de predialysefase

"De meeste patiënten met nierinsufficiëntie krijgen bloedarmoede doordat hun nieren minder erytropoëtine afscheiden, een hormoon dat rode bloedcellen...

Lees verder

23 02 2011

Nierinsufficiëntie

Mogen getransplanteerden zich laten inenten?

Personen met verminderde afweer: opgelet, gevaar!

Er zijn drie soorten vaccins op de markt: inactieve moleculen, moleculen die niet-pathogeen zijn gemaakt via genetische...

Lees verder

• «
• …
• 26
• 27
• 28
• 29
• 30
• 31
• 32
• …
• »

OPINIEPEILING