Mijn leven als vrouw met parkinson

Alle thema's

Alle Nieuws

Alle getuigenissen

Alle tests

Alle video's

Preventie, Welzijn & Gezondheid

Home Parkinson Getuigenissen Mijn leven als vrouw met parkinson

Parkinson

GETUIGENISSEN

Mijn leven als vrouw met parkinson

Nicole, 61 jaar

“Ik ben al jaren single en had nooit gedacht nog een lotgenoot te leren kennen”

Het parkinsoncomplex

“49 jaar was ik toen ik de diagnose kreeg, en dat kwam aan als een mokerslag. Ik woon alleen en vroeg me af hoe ik het zou redden. Parkinson was voor mij een zeer vernederende ziekte, want de mensen associëren ze met dementie. De blik van de anderen was bijzonder moeilijk te accepteren voor mij. Op straat werd ik soms bekeken als een alcoholverslaafde, zo erg waggelde ik als bijwerking van mijn geneesmiddelen. Mijn naaste omgeving durfde niet meer vragen hoe het met mij ging en luisterde niet naar mij toen ik hen vertelde over mijn dagelijks leven met de ziekte van Parkinson.”

De “Association Parkinson”, een grote steun

“In het begin plooide ik me terug op mezelf en rebelleerde ik tegen mijn ziekte, tot ik besefte dat ik ze moest aanvaarden om ermee te kunnen leven en ertegen te kunnen vechten. Eerst ging ik naar een psycholoog, dan begon ik deel te nemen aan de vergaderingen van de Association Parkinson. Het geeft me vertrouwen om lotgenoten te ontmoeten. Ze begrijpen me tenminste, en het doet veel deugd om momenten te beleven waarop ik me niet anders voel dan de rest.”

Vrouw blijven ondanks de ziekte van Parkinson

“Beetje bij beetje heb ik leren leven met mijn ziekte. Als ik me slecht voel, blijf ik gewoon in mijn zetel en wacht ik tot het overgaat. Zodra ik me beter voel, neem ik weer de draad van het normale leven op: ik doe het huishouden, klus, naai, borduur… Ik ben zelfs herbegonnen met aquarelschilderen. En om mijn geheugen te trainen, doe ik veel spelletjes, zoals sudoku of kruiswoordraadsels. Wat er ook gebeurt, ik laat me niet gaan. Ik heb altijd al op mijn uiterlijk gelet en voel me graag vrouw. Elke dag verzorg ik mijn haar, schmink ik me, doe ik mijn juwelen aan… Kortom, mijn ziekte staat mijn vrouwelijkheid niet in de weg.

Ik heb de liefde teruggevonden!

Een paar jaar geleden heb ik tegen alle verwachting in een man leren kennen. In het begin begreep hij mijn ziekte niet goed. Ik stelde hem voor om mee te gaan naar de bijeenkomsten van de “Association Parkinson”, en dat zag hij wel zitten. Vandaag steunt hij me volop in mijn strijd tegen de ziekte. Nooit had ik gedacht om in die omstandigheden nog de liefde terug te vinden. Dat bewijst eens te meer dat we moeten blijven vechten in het leven, want we weten nooit welke verrassing het voor ons in petto heeft!”

Deel en print dit artikel