Prof. Patrick Santens, neuroloog, UZ Gent
Het vroeg opstarten van kinesitherapie komt de mobiliteit van mensen met de ziekte van Parkinson ten goede. En op het ritme van muziek gaat dat nu eenmaal gemakkelijker!
Veel patiënten met de ziekte van Parkinson hebben de neiging om een beetje ‘stil’ te vallen in hun bewegingen en de frequentie van bepaalde handelingen te verminderen. Het stappen wordt niet alleen trager maar ook minder zelfzeker. Bepaalde complexe handelingen – zoals het dichtknopen van een hemd, het in of uit bed stappen – kunnen eveneens een probleem vormen. En met de tijd nemen de moeilijkheden nog toe. Kinesitherapie kan dan ook van in de vroegste stadia van de ziekte heel nuttig zijn.
Mensen die voor de diagnose al heel actief waren en een sport beoefenden, zullen uiteraard aangemoedigd worden om deze activiteiten voort te zetten. Bij hen kan het opstarten van kinesitherapie uitgesteld worden tot een later stadium. Zij moeten er wel van verwittigd worden dat een aantal oefeningen minder vlot zal verlopen en dat zij misschien hun grenzen niet meer zullen kunnen verleggen, zoals ze vroeger deden.
De reden waarom mensen met de ziekte van Parkinson van in de beginfase van de ziekte zoveel mogelijk moeten bewegen, is niet alleen om inactiviteit tegen te gaan. We willen hen ook in een zo goed mogelijke conditie houden, niet alleen neurologisch (coördinatie van de bewegingen, evenwicht), maar ook algemeen (hart en bloedvaten, en botten).
Bovendien heeft vroeg beginnen met kinesitherapie nog het voordeel dat de mensen beter in staat zijn om een aantal compensatiestrategieën aan te leren. In de latere fasen van de ziekte worden parkinsonpatiënten inderdaad vaak geconfronteerd met evenwichtsstoornissen, die het risico om te vallen vergroten. Door hen bepaalde technieken aan te leren kan de kinesitherapeut vanaf de eerste stadia leren anticiperen op evenwichts- en stabiliteitsproblemen. Het is bijvoorbeeld veiliger om bij het veranderen van richting trager te stappen en een grotere bocht te nemen
Hoewel zij deze technieken pas later in de loop van hun ziekte echt nodig zullen hebben, is het gemakkelijker om er hen al vroegtijdig vertrouwd mee te maken.
Wij stappen zonder erbij na te denken. Mensen met de ziekte van Parkinson verliezen dit automatisme vaak gedeeltelijk, ook wel de ‘interne motoriek’ genoemd. Dit mechanisme kan bij hen gestimuleerd worden door externe ritmische prikkels aan te bieden, bijvoorbeeld met een metronoom of op basis van muziek. Kinesitherapeuten kunnen parkinsonpatiënten leren om op basis van die externe prikkels te stappen.
Danssessies voor patiënten met de ziekte van Parkinson zijn een interessant initiatief. Het ritme van de muziek helpt om bewegingen te coördineren… En daar slagen ze wonderwel goed in!
Deel en print dit artikel
Bij patiënten met de ziekte van Parkinson beginnen seksuele stoornissen meestal nadat er eerst motorische stoornissen...Seksuele stoornissen met fysiologische oorzaak
In de meeste gevallen ontstaat de ziekte van Parkinson rond 60 jaar. Toch krijgt 5 tot 10% van de patiënten de eerste symptome...Wie zijn die jonge parkinsonpatiënten?
Dystonie is een onnatuurlijke stand (vast of mobiel) die ontstaat door onvrijwillige spiersamentrekkingen, meestal aan de extremiteiten (ledemaatuiteind...Wat is dystonie?
Oestrogenen zijn vrouwelijke hormonen die afgescheiden worden door de eierstokken. Deze hormonen zijn verantwoordelijk voor de...Verband tussen oestrogeen en parkinson
Chronische myeloïde leukemie
Covid-19
Leeftijdsgebonden maculadegeneratie (LMD)
Maagkanker
Melanoom
Oogontsteking, oogirritatie of droge ogen
Overactieve blaas
Transplantatie van organen