Erectiestoornissen

---

NIEUWS

Gepubliceerd op 20/09/2011 à 12:50

Opvoeding en erectiestoornissen

Erectiestoornissen vloeien soms voort uit een opvoeding die schuldgevoelens aanleert tegenover seks. Toch is het mogelijk om zich ervan te bevrijden.

“Blijf van je piemel af, dat is VIES!” Hoeveel jongens hebben dat niet gehoord tijdens hun kinderjaren? Of “Ben je niet beschaamd?” als ze op heterdaad betrapt werden op doktertje spelen met het buurmeisje. Op dat moment is een kind niet beschaamd om helemaal op te gaan in de deugden van de kinderlijke seksualiteit, wat overigens volledig normaal is. Maar omdat jongens steeds te horen krijgen dat seks degoutant is, gaan ze zich uiteindelijk schamen en er zich zelfs schuldig over voelen. Bij het opgroeien kunnen die gevoelens problemen opleveren in hun seksuele leven: erectiestoornissen.

Psychologische blokkade en erectiestoornissen

Hoe kan een dergelijke psychologische blokkade erectiestoornissen veroorzaken? Wat gebeurt er dan precies in de hersenen? Een man kan stress ervaren bij de seksuele daad, bijvoorbeeld door bovenstaande redenen. Die stress veroorzaakt een overproductie noradrenaline in de hersenen. Bij een te grote vrijlating van deze neurotransmitter spannen de spieren van de penis zich op. Hierdoor kan het bloed, dat noodzakelijk is voor de erectie, niet doorstromen naar de penis.

Hoe wordt dit type erectiestoornissen behandeld?

Sekstherapie kan een uitkomst bieden aan deze problemen. Het doel van de behandeling is de patiënt te helpen om afstand te nemen van de beschuldigende, seksuele opvoeding. De man moet daarom inzicht hebben in het leed dat zijn eigen ouders hadden.

Maak u vrij van de ouderlijke invloed

Het negatieve imago van seks dat de man als kind heeft meegekregen, kan de weerslag zijn van de moeilijke relatie die de ouders hadden met het lichaam en seks. Ouders brengen louter hun eigen opvoeding over, die ze zelf destijds kregen. Zo kan een moeilijke omgang met seks worden doorgegeven van de ene generatie op de andere. Toch beslist de patiënt zelf of hij die overdracht al dan niet stopt. Die overdracht stoppen begint wellicht met een kritische evaluatie van de eigen seksuele opvoeding.