Ons doel: in 2020 de diagnose stellen bij 90% van de mensen die drager zijn van het hiv-virus

Preventie, Welzijn & Gezondheid

Home Hiv-aids Getuigenissen Ons doel: in 2020 de diagnose stellen bij 90% van de mensen die drager zijn van het hiv-virus

HIV-AIDS

GETUIGENISSEN

Ons doel: in 2020 de diagnose stellen bij 90% van de mensen die drager zijn van het hiv-virus

Prof. Stéphane De Wit, diensthoofd Infectiologie in het CHU Saint-Pierre.

De WHO wil aids de wereld uit helpen en heeft zich daarom een ambitieus doel vooropgesteld: tegen 2020 moet 90% van de mensen met hiv gescreend worden, 90% van de gediagnosticeerde mensen moet een permanente antiretrovirale behandeling krijgen en 90% van de mensen die in behandeling zijn, moet een aanhoudend ondetecteerbare virale lading hebben. In België wordt het accent gelegd op screening van hiv.

Doel: de verborgen epidemie terugdringen

“De hiv-behandeling in België is doeltreffend, net als in vele andere Europese landen. Zo neemt vandaag meer dan 90% van de patiënten bij wie de diagnose is gesteld een antiretroviraal medicijn, en heeft van deze groep minstens 90% een ondetecteerbare virale lading. Ons zwakke punt is de screening: naar schatting 15 tot 20% van de seropositieve personen is besmet maar weet het niet. Daarom spreken we van de verborgen epidemie”, aldus prof. de Wit. “We moeten onze inspanningen op het vlak van screening opvoeren en er uiteindelijk toe komen dat minstens 90% van de besmette personen op de hoogte zijn van hun toestand. Na het screeningsonderzoek kunnen deze seropositieve patiënten een antiretrovirale behandeling volgen en zo hun virale lading onder controle krijgen. Het screeningsonderzoek en de aansluitende behandeling zijn dus een goede zaak, voor de patiënt zelf maar ook voor de samenleving. Patiënten met virologische controle geven het virus immers niet meer door.”

Risicogroepen beter bereiken

“In ons land worden elk jaar ongeveer 600.000 screeningstests uitgevoerd. Dat zijn er heel veel. Toch slagen we er niet in om de twee grootste risicogroepen voldoende te bereiken: mannen die geslachtsgemeenschap hebben met andere mannen, en migranten van hoofdzakelijk zwart-Afrikaanse afkomst. We doen bijvoorbeeld wel een preoperatieve opsporingstest bij een oudere persoon die zich laat opereren voor cataract. De kans dat deze patiënt seropositief is, is nochtans heel klein vergeleken met de risicogroepen!”.

Barrières voor screening

“In België wordt de verborgen epidemie gelinkt aan een percentage van laattijdig screening van 30-35%. De factoren die het screenen - en het vroegtijdig screenen - belemmeren, zijn erg divers:

Op medisch vlak zijn er nog altijd te veel gemiste kansen. Zo worden seropositieve patiënten die een screeningsonderzoek zouden moeten ondergaan soms om een medische reden toch niet gescreend. Dat is onder meer het geval voor patiënten met aandoeningen indicatief voor een hiv-infectie (ziektes waarvan minstens 1% van de patiënten seropositief is). Dat is het geval bij seborrhoïsche dermatitis, maar ook bij hepatitis B en C, andere soa’s, tuberculose, zona enz.) die systematisch getest zouden moeten worden.
De toegang tot makkelijke screeningsvoorzieningen is beperkt. Momenteel bestaan er in België maar drie centra waar mensen zich anoniem en gratis kunnen laten screenen (Antwerpen, Brussel en Luik).
Er zijn nog grote leemten in de seksuele en affectieve opvoeding van jongeren.
Er bestaan in onze maatschappij heel wat sociaal-culturele barrières, zoals het taboe dat nog altijd rond de ziekte heerst, de afwijzing en de angst te worden afgewezen, de stigmatisering enz. Die barrières zijn in de zwart-Afrikaanse gemeenschap nog groter.”

Welke hulpmiddelen zijn er om de risicogroepen beter te bereiken?

“Momenteel werken we op twee fronten om de toegang tot opsporing te vergemakkelijken. Zo is er sinds kort een zelftest voor hiv-screening te krijgen in de apotheek. Deze diagnostische oriëntatietest is doeltreffend en zal het aantal screenings zeker doen stijgen. Jammer genoeg wordt de test niet terugbetaald door de ziekteverzekering - de test kost 30 euro - en valt een gedeelte van onze doelgroep daarmee uit de boot, namelijk mensen met andere financiële prioriteiten zoals migranten. De tweede belangrijke tool die we momenteel aan het organiseren zijn, is de niet-gelokaliseerde en niet-gemedicaliseerde opsporing (zonder de verplichte aanwezigheid van een arts). Met die maatregel willen we zelf naar ons doelpubliek toestappen in plaats van te wachten tot ze naar ons toe komen. Door bloedafnames te organiseren op specifieke locaties, zullen we zo ook op plaatsen komen waar veel risicopersonen aanwezig zijn, zoals nachtclubs voor homo’s, evenementen zoals de gay pride, Afrikaanse feesten enz. We kunnen daarvoor samenwerken met gemeenschapsgroepen, mensen of verenigingen die steun bieden of in dit domein actief zijn.”

Dit artikel kwam tot stand met de medewerking van prof. Stéphane De Wit, diensthoofd Infectiologie in het CHU Saint-Pierre. Gepubliceerd op 14 juni 2017.

Deel en print dit artikel