Alzheimer

NIEUWS

Gepubliceerd op 23/02/2011 à 23:09

Alzheimer: een specifieke aanpak voor allochtonen?

De kijk op de ziekte van Alzheimer is cultuurgebonden. Vaak is net de visie op dementie bepalend voor de behandeling.

 Communiceren met geesten

Allochtonen met de ziekte van Alzheimer hebben soms een specifieke aanpak nodig. De belangrijkste reden daarvoor is, dat sommige culturen totaal anders aankijken tegen alzheimer dan in het Westen. "Volgens bepaalde geloofsovertuigingen is dementie een natuurlijk en onvermijdelijk gegeven dat er tegelijk op wijst dat ouderen kunnen communiceren met geesten", aldus Thierry Pepersac, hoofd van de dienst geriatrie in het Brusselse Erasmusziekenhuis. Vandaar dat hun naaste omgeving maar zelden hulp inroept van een specialist. Daardoor lopen de diagnose en de behandeling vertraging op of zijn ze zelfs totaal afwezig.

De traditionele geneeskunde krijgt voorrang

Sommige patiënten - vooral van Afrikaanse origine - komen vaak pas op consult als ze alle andere hulpmiddelen hebben uitgeprobeerd. "Ze gaan liever eerst te rade bij traditionele genezers: maraboets, gebedsgenezers...", vertelt Philippe Woitchik, etnopsychiater in het UVC Brugmann in Brussel. Traditionele geneeskunde is echter niet per se in tegenspraak met de westerse geneeskunde. Die wordt veeleer gezien als een aanvulling, bijvoorbeeld als er zogezegd geen boze geesten in het spel zijn. "Het zijn trouwens vaak gebedsgenezers die de patiënt te raad geven om advies te vragen aan een ziekenhuisspecialist."

Zeer goed omringd

Ander groot verschil: opname in een instelling blijft voor allochtonen een marginaal gegeven. Wanneer de ziekte gediagnosticeerd wordt - ook al is dat laattijdig - en de patiënt een behandeling krijgt, wordt hij vaak zeer goed omringd door zijn naaste familie. "De familiebanden en de onderlinge solidariteit zijn meestal zeer sterk, en ouderen worden dan ook overwegend thuis verzorgd", vervolgt Thierry Pepersack.

Toch is die solidariteitsreflex bij de jongere generaties migranten aan het afnemen: de zonen en dochters gaan uit werken en hebben niet altijd meer de tijd om voor hun zieke ouder(s) te zorgen. "Het gebeurt dan ook niet zelden dat de zieke oudere weer verhuist naar zijn land van herkomst, waar hij wordt opgevangen door niet-uitgeweken familieleden", besluit Philippe Woitchik.

Jonathan Barbier