Alzheimer

---

NIEUWS

Gepubliceerd op 23/02/2011 à 23:08

Ziekenhuisopname: in de mate van het mogelijke te vermijden

Ziekenhuisopname is voor alzheimerpatiënten altijd een risicomoment, en er mag dan ook alleen toe besloten worden als het absoluut niet anders kan. In dat geval zijn er tal van voorzorgen nodig. We hadden daarover een gesprek met prof. Adrian Ivanoiu, neuroloog op de dienst neurologie van het Universitaire Ziekenhuis Sint-Lucas.

"Een alzheimerpatiënt wordt in principe beter niet opgenomen", zo merkt prof. Ivanoiu meteen op. "Tenzij hij uiteraard een ziekte heeft die niets te maken heeft met zijn dementie en alleen in het ziekenhuis kan worden behandeld." Zelfs onderzoeken gebeuren beter niet in het ziekenhuis, behalve in bepaalde situaties: de patiënt moet van ver komen, werkt niet mee, woont alleen…

Ziekenhuisopname verhoogt het risico op verwardheid

Alzheimerpatiënten zitten in een dagelijkse routine. Zodra ze losgerukt worden uit hun vertrouwde omgeving, komen ze in een compleet nieuwe situatie terecht die ze niet begrijpen en waar ze niet mee om kunnen. Ziekenhuisopname kan een heel sterke angst- en paniekreactie veroorzaken en de intellectuele stoornissen verergeren. De patiënt is dan compleet gedesoriënteerd. Hij kan onrustig worden, wakker schieten, per se naar huis willen of zelfs agressief worden tegen het verzorgend personeel of zijn familie. "In dat geval moet hij jammer genoeg een kalmeermiddel toegediend krijgen. Toch zijn geneesmiddelen een tweesnijdend zwaard: ze kunnen de angst en onrust weliswaar verminderen, maar ook de verwardheid verergeren. Soms moet hij zelfs vastgebonden worden, zowel voor de patiënt als voor zijn familie een pijnlijke ervaring die echter toch noodzakelijk is als bescherming. Het gaat hier echter om een noodmaatregel die pas in allerlaatste instantie mag worden toegepast!", vervolgt prof. Ivanoiu.

Enkele suggesties voor een optimale opname

Bij opname moet de omgeving zo goed mogelijk aangepast zijn. De dienst, de artsen en de verpleegkundigen moeten kunnen omgaan met alzheimerpatiënten. "Het spreekt vanzelf dat een patiënt met een dijbeenhalsbreuk niet wordt opgenomen op de neurologie! Vandaar dat het belangrijk is dat elk ziekenhuis over alzheimerspecialisten beschikt die geregeld hun ronde doen in de verschillende afdelingen", aldus nog prof. Ivanoiu. "Op die manier kan er meteen ingegrepen worden als de patiënt tekenen van agitatie of desoriëntatie begint te vertonen."

Tegelijk ook de partner opnemen, is een goede manier om de patiënt gerust te stellen. Patiënten met een aanvullende verzekering hebben recht op een privékamer. "Meestal blijkt dat een goede oplossing, al kan niet iedereen ze zich veroorloven", betreurt prof. Ivanoiu.

Een ziekenhuisopname is het best zo kort mogelijk, want hoe langer ze duurt, hoe hoger het risico op problemen.

In samenwerking met de huisarts

Andere belangrijke factor: naast een grondige kennis van de ziekte is ook een goede, permanente follow-up van de patiënt een kostbaar hulpmiddel. "Zijn dossier kunnen raadplegen, contact opnemen met zijn neuroloog of zijn huisarts, om alle gegevens te krijgen over het dementiestadium, het ziekteverloop, de behandeling… : het zijn stuk voor stuk elementen die helpen om de juiste beslissing te nemen: opnemen of niet", besluit prof. Ivanoiu.

Claudine De Kock

Gezondheidsjournaliste