Alzheimer

NIEUWS

Gepubliceerd op 23/02/2011 à 23:10

Ziekte van Alzheimer: als de banden verslappen

In een vergevorderd ziektestadium, wanneer de patiënt zijn partner niet meer herkent, kan die laatste zich afgewezen en in de steek gelaten voelen. De situatie wordt nog problematischer als de patiënt wordt opgenomen in een rusthuis en een bijzondere relatie aanknoopt met een kamergenoot(-ote).

Twee vreemden op onbekend grondgebied

De ziekte van Alzheimer veroorzaakt geheugen- en communicatieproblemen, ondergraaft het denkvermogen en zorgt er vaak voor dat de patiënt geen "normale" relaties meer kan onderhouden met de buitenwereld. Het is dan ook heel moeilijk denkbaar dat twee personen met vergevorderde alzheimer een hechte vriendschapsband zouden kunnen smeden of verliefd kunnen worden op elkaar. "Stel u voor: u wordt wakker op een vreemde plek waar u niemand kent en waar de mensen die u omringen, u niet begrijpen. Als u dan iemand ontmoet die dezelfde taal spreekt als u en eveneens verward lijkt, groeit er onvermijdelijk een band", aldus Richard Powers, voorzitter van het medisch adviescomité van de Amerikaanse Alzheimerstichting.

Een geruststellende aanwezigheid

"De relatie tussen twee alzheimerpatiënten wordt sterk bepaald door het feit dat ze dicht bij elkaar leven en gerustgesteld zijn door elkaars aanwezigheid", vertelt Christian Englebert, directeur van het rust- en verzorgingstehuis "Les Jardins de la Mémoire". "Ik herinner me bijvoorbeeld een dame die haar man kwam bezoeken bij ons. Hij herkende zijn echtgenote, maar besefte niet meer dat ze getrouwd waren. Tijdens één van haar bezoeken bedankte hij zijn vrouw dat ze was gekomen. Hij stond recht, nam de hand van een andere dame, naast wie hij altijd zat, en ging met haar wandelen in de tuin. Zijn vrouw barstte daarop in tranen uit."

Hoe moet u het aanpakken?

Zowel voor de echtgenoot als voor de kinderen – die soms eveneens "vervangen" worden door een zorgkundige of een medebewoner van het tehuis – zijn dit soort situaties uiteraard bijzonder moeilijk om mee om te gaan. Vandaar dat psychologische begeleiding van patiëntenverenigingen vaak nuttig is. "Je moet nu eenmaal aanvaarden dat zoiets bestaat, in plaats van meteen opstandig te worden. Je kunt een alzheimerpatiënt niet tot rede brengen, want hij beseft niet meer wat hij doet", vervolgt Christian Englebert. Je kunt je daar maar beter bij neerleggen in plaats van droevig of woedend te worden… en proberen om de zaken te bekijken door een optimistische bril. Het komt er immers vooral op aan dat de patiënt(e) zich opnieuw goed voelt in de relatie, ongeacht wie hij of zij heeft gekozen als gezel(lin).

Aurélie Bastin