Multiple sclerose

---

NIEUWS

Gepubliceerd op 22/09/2015 à 16:16

MS: een steeds snellere diagnose

Vandaag bestaat er nog altijd geen enkele sluitende test of onderzoek om MS op te sporen. Toch is er al heel wat vooruitgang geboekt in dit domein. Zo zijn er de afgelopen decennia verschillende betrouwbare tests ontwikkeld. Hoe zijn de diagnosetechnieken ondertussen geëvolueerd? Een terugblik.

Oorspronkelijk werd MS (multiple sclerose) gediagnosticeerd op basis van het optreden van verschillende opstoten of van de geleidelijke verergering van de neurologische symptomen. Toch kunnen opstoten onopgemerkt blijven, terwijl de ziekte ondertussen wel degelijk voortwoedt. Daarbij vernietigt ze niet alleen de myeline schede - die de neuronen (hersencellen) beschermt - maar ook de neuronen zelf. Vandaag weten we trouwens dat er gemiddeld 5 tot 10 keer meer hersenletsels opgespoord worden via magnetische resonantie (MRI) dan er opstoten zijn. Bovendien kan MS dezelfde symptomen vertonen als andere neurologische aandoeningen, en omgekeerd.

Geëvoceerde potentialen en lumbale punctie

Bij geëvoceerde potentialen (EP’s) wordt bestudeerd hoeveel tijd een visuele, auditieve of gevoelsprikkel nodig heeft om de hersenen te bereiken. Is de myelineschede aangetast, dan zal dit langer duren dan normaal. Deze techniek heeft een belangrijke rol gespeeld bij de diagnose van MS vóór de lancering van MRI, maar wordt vandaag nog zelden toegepast.

Een lumbale punctie kan dan weer de overmatige aanwezigheid opsporen van antilichamen die uitgescheiden worden in het cerebrospinaal vocht. Een teveel aan ‘klonen’ van antilichamen is daarbij een sterk argument voor de diagnose MS.

Tot in 2001 werd MS gediagnosticeerd op basis van een combinatie van deze beide tests en van klinische onderzoeken.

MRI en de criteria van McDonald

Tot nog toe bestond er nog geen enkel onderzoek om een typisch MS-hersenletsel op te sporen. MRI (magnetische resonantie) was het eerste onderzoek dat dergelijke letsels kan blootleggen en hun verloop kan volgen, en vormde dan ook een zeer krachtig nieuw diagnose-instrument.

Naast de lancering van MRI werden ook de zogenaamde ‘criteria van McDonald’ gepubliceerd. Hun doel? De interpretatie van de resultaten van MRI en klinische onderzoeken sturen.

Het volstaat niet om een typerend MS-letsel vast te stellen via MRI om de diagnose te stellen.

Neurologen wereldwijd gebruiken vandaag deze criteria in hun dagelijkse praktijk. Ze leveren niet alleen een vroegere diagnose op, maar ook een snellere behandeling. Zo’n tijdige behandeling is des te zinvoller omdat de huidige behandelingen allemaal preventief zijn en elke opstoot blijvende letsels kan veroorzaken.

Dankzij de criteria van McDonald is er ook niet langer systematisch een lumbale punctie nodig, wat niet bepaald een aangenaam onderzoek is voor de patiënt.

Elise Dubuisson