Hoe weglopen te vermijden?

Heel wat alzheimerpatiënten proberen op een dag weg te lopen, wat hun omgeving met flink wat stress en zorgen opzadelt! Hoe kunnen we dit risico verminderen? Hoe moeten we reageren? Toelichting van Marguerite Mormal, voorzitster van Alzheimer Belgique.

Als het verleden de overhand neemt…

Alzheimerpatiënten verliezen hun kortetermijngeheugen, maar vaak blijft hun langetermijngeheugen intact. Vandaar dat ze zich vooral beelden herinneren uit het verleden en zich verloren voelen in hun huidige omgeving. Daarom is het volgens Marguerite Mormal noodzakelijk om onderscheid te maken tussen rondlopen en weglopen: "Weglopen is niet zomaar doelloos ronddwalen, maar is een bewuste daad. De patiënt wil zijn huis of verzorgingstehuis verlaten om naar een bekende plek te gaan, vaak het ouderlijk huis. Kortom, hij of zij wil 'thuiskomen'!"

Goed luisteren

Het is van essentieel belang om voldoende tijd te nemen om naar de patiënt te luisteren, zodat vluchten voor hem geen obsessie wordt. "Aarzel niet om te praten over zijn kindertijd, zijn vroegere woonplaats, zijn gewezen beroep… Het is ook mogelijk om activiteiten voor te stellen en uitstappen te plannen, zodat hij zich niet verveelt en geen zin krijgt om weg te lopen", aldus Marguerite Mormal. "Het kan ook nuttig zijn om zijn wensen in te willigen als dat mogelijk is. Hem bijvoorbeeld een andere kamergenoot geven als hij problemen heeft met zijn buurman, of zijn vroegere werk bezoeken…"

Alert zijn

Daarnaast zijn ook andere voorzorgen nodig die meer te maken hebben met alertheid. Basisregel: laat een alzheimerpatiënt nooit alleen, noch thuis, noch op een openbare plaats, noch in de wagen, zelfs niet voor heel even. "Verwijder ook alle elementen die kunnen aanzetten tot weglopen: stop de autosleutels weg, hang de mantels weg, maskeer de uitgangsdeur….", vervolgt Marguerite Mormal. Andere belangrijke precisering: uit de oproepen die binnenkomen bij "Alzheimer Belgique", blijkt dat, als alzheimerpatiënten weglopen uit een instelling, dat komt omdat die niet aangepast is voor dementen. Ook al is het verleidelijk om een droeve realiteit verborgen te houden voor een geliefde, een instelling van het type bejaardentehuis is niet geschikt. Het rusthuis moet immers absoluut over beveiligingssystemen beschikken.

Identificatie vergemakkelijken

De patiënt moet ook altijd een kaartje dragen waarop vermeld staat: "Deze persoon lijdt aan de ziekte van Alzheimer", plus de namen en telefoonnummers van de contactpersonen die moeten worden gewaarschuwd in noodsituaties. Andere nuttige tip: die identificatie-elementen ook in zijn kleren naaien, want ze zijn minder makkelijk te verwijderen dan een identificatiearmbandje. U kunt trouwens ook maar beter de buurt (buren, politiecommissariaat, winkeliers) op de hoogte brengen. Dat kan heel nuttig zijn als er naar de patiënt moet worden gezocht.

Weten waar u moet zoeken…

Als de patiënt dan toch wegloopt, is het voor zijn omgeving belangrijk om de hele tijd over een recente foto te beschikken en over een fiche met daarop alle nuttige gegevens: naam, voornaam, leeftijd, lengte, lichamelijke kenmerken...… Tot slot is het interessant om te weten "dat we vermisten heel vaak terugvinden op de plaats waar ze hun kinderjaren doorbrachten. Het is dan ook daar dat er eerst gezocht moet worden!", besluit Marguerite Mormal.

Karell RobertGezondheidsjournaliste

Deel en print dit artikel