Les traitements de la crise d’eczéma

Ontstekingsremmende crèmes

Crèmes of zalfjes op basis van cortisonederivaten zijn bedoeld voor echte crisisperioden. Ze helpen om de ontsteking te bestrijden, verlichten de jeuk en doen de eczeemletsels in enkele dagen verdwijnen.
Ze worden onderverdeeld in verschillende categorieën, gaande van licht tot zwaar. De keuze van het product hangt af van de ernst. De crèmes met de laagste dosis zijn vrij verkrijgbaar bij de apotheek. Ze helpen mensen met een lichte vorm van atopische dermatitis. De meeste andere bereidingen zijn alleen verkrijgbaar op voorschrift. Het gaat om erg efficiënte lokale ontstekingsremmers, die niet gevaarlijk zijn zolang ze onder medische begeleiding worden gebruikt.
Dagelijks wordt een dun laagje aangebracht op de huid, tot de letsels verdwenen zijn. Op lange termijn kunnen die behandelingen de huid echter dunner en kwetsbaar maken. Langdurig gebruik wordt dus ten stelligste afgeraden: niet langer dan 3 tot 4 weken op dezelfde zone. Indien de eczeemletsels aan de behandeling weerstaan, is het aangeraden om een dermatoloog te raadplegen.

Immunomodulatoren

Immunomodulatoren zijn medicijnen die de reactie van het immuunsysteem proberen te veranderen. Onder de immunomodulerende crèmes en zalven onderscheiden we lokale (of topische) behandelingen en orale (of systemische) behandelingen. De systemische varianten zijn voorbehouden voor de meest ernstige gevallen bij volwassenen.

• Topische immunomodulatoren (tacrolimus, pimecrolimus)

Deze behandelingen dienen om de immuunreactie te verzachten en de ontsteking onder controle te houden. Ze werken bijna zo efficiënt als lokale corticoïden, zowel om aanvallen te verzorgen (jeuk verlichten, eczeemletsels verwijderen), als om te vermijden dat ze opnieuw opduiken. In tegenstelling tot corticoïden maken topische immunomodulatoren de huid gaandeweg niet fragieler. Ze zijn dus over het algemeen aangewezen voor de behandeling van gevoeligere huidzones en/of voor een langdurige verzorging. Ze zijn uitsluitend op voorschrift verkrijgbaar en worden terugbetaald als ze worden voorgeschreven door een dermatoloog of pediater.

• Orale immunomodulatoren (ciclosporine, méthotrexate, azathioprine)

Deze geneesmiddelen zijn krachtiger, maar mogelijk ook schadelijker voor het lichaam. Ze zijn dan ook alleen bedoeld voor volwassenen die lijden aan een uitzonderlijk ernstige vorm van atopische dermatitis, die bestand is tegen lokale behandelingen.
Het volstaat niet om die pilletjes zonder meer te nemen. Ze gaan gepaard met nauwgezette medische opvolging, meer bepaald regelmatige bloedafnames om zeker te zijn dat de behandeling de lever, de nieren, de bloeddruk of het bloedvatenstelsel niet aantast.

Fototherapie en antihistaminica: nuttig maar controversieel

• Bij fototherapie worden de getroffen huidzones blootgesteld aan uv-straling. Het kan gaan om uvb-straling, maar ook om puva-straling, waarbij de orale inname van psoraleen (een stof die de pigmentatie van de huid activeert) wordt gecombineerd met uva-straling. Deze behandeling wordt steeds minder gebruikt, omdat ze de veroudering van de huid versnelt en het risico op kanker op lange termijn verhoogt.
• Antihistaminica van de eerste generatie zijn niet echt doeltreffend in de strijd tegen eczeemplekken. Ze zijn alleen nuttig omdat ze een sedatieve werking hebben, die jeuk en nachtelijk krabben vermijdt.

Biotherapie

Recent werd het arsenaal aan behandelingen voor atopische dermatitis uitgebreid met geneesmiddelen uit de biotechnologie. Dupilumab is een monoklonaal antilichaam dat de patiënt zelf onderhuids moet injecteren. Het is specifiek gericht op de proteïnen die verantwoordelijk zijn voor de reeks ontstekingen die veroorzaakt wordt door de ziekte.
Dit is de eerste biologische behandeling voor volwassenen met een ernstige vorm van atopische dermatitis die bestand is tegen andere behandelingen en een systematische behandeling vereist.

Antiseptica en antibiotica

Deze behandelingen worden voorgeschreven als de wonden van de atopische dermatitis beginnen te infecteren. De infectie kan zich manifesteren door de ontwikkeling van gelige korsten, blaasvormige etterende wonden en eventueel ook koorts. De behandeling kan verschillende vormen aannemen:

- antiseptica toevoegen aan het badwater,

- een waterachtige oplossing van zilvernitraat om aan te brengen op de lekkende wonden,

- lokale of zelfs systemische antibiotica (orale toediening) in de zwaarste gevallen.