Hoe verliep uw herstel na de transplantatie?

Na mijn ontslag uit het Longtransplantatiecentrum van Mont-Godinne (UCL) startte ik mijn revalidatie met een reeks oefeningen in de kinezaal. Vervolgens begon ik weer te wandelen. Na de noodzakelijke zes maanden toezicht schreef ik me in een fitnessclub in, waar ik twee tot drie keer per week naartoe ga. Ik ben zelfs weer beginnen te zwemmen. Dat motiveerde mij om deel te nemen aan de spelen voor hart- en longgetransplanteerden, eerst in Vichy (Frankrijk), nadien in Vaxjo (Zweden), Apeldoorn (Nederland) en Lignano (Italië). Ik sleepte er aardig wat medailles in de wacht. Door mijn transplantatie kreeg ik nieuwe passies en ambities … én een tweede leven!

Waar moet u speciaal op letten? 

De belangrijkste bijwerking van mijn transplantatie is vermoeidheid. Ik heb 9 tot 10 uur per nacht slaap nodig. Door het tiental geneesmiddelen dat ik elke dag moet nemen, raakt mijn lichaam heel snel verzwakt. Ik tuinier met een masker op, want in de aarde woelen is gevaarlijk voor mij, en wel door de microschimmels die kunnen vrijkomen. Verder neem ik uiteraard trouw mijn antiafstotingsmedicatie en let ik vooral op mijn ademhaling – met behulp van een spirometer, om mijn ademcapaciteit te meten.

Waarom had u een niertransplantatie nodig?

Ik had polycystische nieren (ADPKD), een erfelijke aandoening met cysten in de nieren, wat leidt tot nierfalen. Voor mijn transplantatie kreeg ik peritoneale nierdialyse. Toen ik 55 jaar was, kwam ik op de wachtlijst van Eurotransplant terecht voor een transplantatie. Op het ogenblik dat ik in Leuven op de pretransplantatieraadpleging kwam, vroeg ik of ik voor en na de transplantatie nog de Mont Ventoux mocht beklimmen. Professor Monbaliu die ik toen ontmoette, beloofde om samen mee de Mont Ventoux op te fietsen na mijn transplantatie.

Wanneer hebt u uw transplantatie gekregen?

Na twee jaar werd ik geopereerd. Maar door complicaties voelde ik mij erna niet ‘herboren’. Prof. Monbaliu herinnerde mij toen aan zijn belofte om samen de Mont Ventoux te beklimmen. Dat doel gaf me een extra stimulans om te trainen.
In 2008 ben ik samen met de dokter, verpleegkundigen en enkele getransplanteerden naar de top van de Mont Ventoux gefietst. Dat was overweldigend. Daaruit is de vereniging Transplantoux  ontstaan. Transplantoux promoot gezond leven en gezond bewegen, en organiseert daarvoor veel workshops en allerhande activiteiten om dat samen met anderen te doen.
Om de twee jaar keert Transplantoux terug naar haar roots met een beklimming van de Mont Ventoux. Door samen gezond te leven en te bewegen, zeggen wij aan de nabestaanden van onze donoren: bedankt voor deze nieuwe kans!

Wat is de rol van de transplantatiecoördinator?

Mijn werk begint zodra er vanuit een ziekenhuis een telefoontje komt dat ze een mogelijke donor hebben. Als aan bepaalde criteria wordt voldaan, start ik de donatieprocedure bij Eurotransplant op.
Ik verzorg alle contacten met een multidisciplinair team van artsen, verpleegkundigen, laboratoria, transportfirma, enz. Ik zie ook de transplantatiepatiënt en sta mee in voor de zorg voor de nabestaanden van de donor. Zodra het donororgaan in ons ziekenhuis aankomt, houdt mijn taak in principe op. Maar dan is er nog de administratie en de follow-up van alle transplantaties.

Wat vindt u het moeilijkste aan uw job?

Voor een donatieprocedure doe ik gemiddeld meer dan 100 telefoontjes. Ik moet altijd het overzicht behouden over de hele procedure. Want als ik één schakel vergeet, kan de hele transplantatie in gevaar komen …

En wat vindt u het mooiste aspect?

Ik sta letterlijk tussen leven en dood. Voor de donorfamilies is het vaak een troost dat hun familielid verder leeft in een andere mens. En als je een doodzieke patiënt enkele weken na de transplantatie ziet heropleven, geeft dat enorm veel voldoening.