Chirurgie

Hemorroïdectomie (ingreep volgens Milligan en Morgan)


Met een scalpel worden de belangrijkste aambeienstructuren weggenomen. Dat is de meest volledige aanpak.

• De ingreep is pijnlijk zodra de verdoving is uitgewerkt. Geneesmiddelen helpen de pijn te controleren.
• De gevolgen van de ingreep zijn tamelijk vervelend. De patiënt moet de wonden reinigen. Gewoonlijk wordt er aangeraden om een zetpil te gebruiken. Die bevordert de genezing en vergemakkelijkt de uitscheiding van de stoelgang. De patiënt moet ook elke dag een rectaal toucher uitvoeren om een vernauwing van het anale kanaal te voorkomen.
• Het is buitengewoon belangrijk om constipatie na de operatie te vermijden. Het is daarom aanbevolen om laxeermiddelen in te nemen.
• De genezing duurt gemiddeld zes weken. Gewoonlijk is het nodig om drie weken tot een maand te stoppen met werken.
• Complicaties zijn zeldzaam, maar kunnen ernstig zijn: bloeding, infectie. Gewoonlijk worden antibiotica preventief voorgeschreven. Kies bij voorkeur een chirurg met ervaring in het domein.

Anopexie of Longo-ingreep


Bij een anopexie worden niet de aambeien verwijderd, maar een cilindervormig stukje van enkele centimeter hoog van het slijmvlies van het anale kanaal. De twee wondranden worden vervolgens gehecht. De problematische aambeien worden opnieuw opgespannen en duurzaam vastgehecht aan het slijmvlies, waardoor de symptomen verdwijnen. Dat duurt een twintigtal minuten, dankzij een speciaal toestel.

Let wel: met een anopexie kunnen de uitwendige aambeien niet worden genezen.

De gevolgen van een anopexie zijn gewoonlijk minder zwaar dan die van een ‘echte’ ingreep. Er zijn geen uitwendige wonden, dus de enige verzorging na de operatie bestaat uit het regelmatige gebruik van laxeermiddelen om constipatie te vermijden.

Mogelijke bijwerkingen van een anopexie zijn pijn gedurende de dagen na de operatie, lichte bloedingen en in zeldzame gevallen een wondinfectie.

In vergelijking met de meer traditionele technieken komen met een anoplexie niet meer complicaties voor. Anderzijds hebben de patiënten die met een anopexie worden behandeld, waarschijnlijk meer kans op terugval. Deze techniek is pas enkele jaren geleden ingevoerd, en dus zijn de effecten op lange termijn nog niet gekend.

De niet-chirurgische behandelingen van aambeien veroorzaken gewoonlijk niet veel pijn, zijn gemakkelijk te organiseren en hun bijwerkingen zijn meestal verwaarloosbaar.

Maar ze hebben ook nadelen. Eerst en vooral zijn ze niet voor iedereen doeltreffend – tussen 10 en 30% van de niet-chirurgische behandelingen mislukt. Maar belangrijker is dat er na enkele maanden of enkele jaren dikwijls recidieven optreden, zelfs bij een geslaagde behandeling.

Soms is het dus beter om over te gaan tot chirurgie.