Diagnose

Priktest

Priktests identificeren de allergenen die de allergische reacties veroorzaken. Bij een priktest worden de stoffen in de huid van de rug geprikt. Als de huid na een kwartiertje rood wordt en begint te zwellen, dan is er sprake van een allergie voor die bepaalde stof.

Bloedonderzoek

Als de arts vermoedt dat de astma uitgelokt wordt door een allergie, kan hij een bloedonderzoek laten uitvoeren. Daarbij worden specifieke antilichamen opgespoord die typisch zijn bij een allergie.

Kennis van allergenen

Een bloedonderzoek of een priktest op zich volstaan niet om de diagnose te stellen. Ze zijn wel nuttig eens de diagnose van astma gesteld is. Kennis van de uitlokkende factoren maakt het immers mogelijk om de prikkels te vermijden die een astma-aanval uitlokken, wat de eerste stap is van de behandeling.

Spirometrie

Spirometrie meet de volumeveranderingen van de longen bij het in- en uitademen. Die gegevens worden daarna vergeleken met iemand met dezelfde lengte, gewicht en leeftijd. De éénsecondewaarde (ESW), het maximale uitademvolume per seconde, is bijvoorbeeld een parameter om de ernst van de astma te bepalen.

Piekstroommeter

Een piekstroommeter is een specifieke spirometrietest om de maximale kracht te meten waarmee een patiënt kan blazen. Een piekstroommeter levert minder informatie op dan uitgebreide spirometers, maar is gebruiksvriendelijker en goedkoper. Een piekstroommeter is ook nuttig om de behandeling te evalueren.

Reversibiliteitstest

Vaak voert de arts een reversibiliteitstest uit. Daarbij onderzoekt hij of de vernauwing van de luchtwegen met medicijnen op te lossen is. De reversibiliteitstest meet de longfunctie voor en na de inname van een medicijn. Als iemand na het inhaleren van een luchtwegverwijder een veel hogere waarde blaast dan ervoor, is er waarschijnlijk sprake van astma. Op die manier wordt COPD, of Chronisch Obstructief Longlijden, uitgesloten. Bij COPD is de vernauwing van de bronchiën immers onomkeerbaar.

Andere tests

De specialist beschikt nog over andere onderzoeken om de longfunctie te meten, bijvoorbeeld de diffusietest, de bodybox of de provocatietest. De arts bepaalt steeds waarom hij een test al dan niet uitvoert.

Welke symptomen in welke omstandigheden?

De huisarts of de specialist baseert zijn diagnose in de eerste plaats op de symptomen. Moet de patiënt vaak hoesten, heeft hij een piepende adem? Heeft de patiënt last van allergieën? Verder zoekt de arts uit wanneer en in welke omstandigheden de symptomen optreden. Heeft de patiënt bijvoorbeeld katten thuis? De arts vraagt ook naar de familiale voorgeschiedenis. Heeft de patiënt familieleden die astma hebben?

Bijkomend onderzoek nodig

Tussen de aanvallen zijn de symptomen soms nauwelijks vast te stellen. De luchtwegen kunnen perfect normaal lijken. Om zeker te zijn van astma, is een bijkomende longfunctietest nodig. Zo kan de arts aantonen dat de luchtwegen niet altijd vernauwd zijn en dat de situatie dus omkeerbaar is.