Leven met

Er bestaan enkele eenvoudige maatregelen om de slaagkansen van de behandeling van chronische hepatitis C te vergroten:

• De medicatie trouw innemen vergroot de kans op een succesvolle behandeling.
• Op het gewicht letten. Overgewicht heeft een negatief effect op de werking van de antivirale therapie.
• Geen alcohol. Alcohol versnelt de fibrose en verkleint waarschijnlijk de respons op de behandeling.
• Geen medicijnen nemen zonder dat de arts daarvan op de hoogte is.
• Patiënten worden soms aangeraden zich te vaccineren tegen hepatitis A en B. Een co-infectie van verschillende hepatitisvirussen versnelt de vooruitgang van de ziekte, en vergroot de kans op leverkanker.

De nieuwe proteaseremmers zouden de effectiviteit van de huidige standaardbehandeling verhogen. Jammer genoeg neemt ook de kans op bijwerkingen toe. Zo verhoogt telaprevir de kans op huiduitslag, jeuk, bloedarmoede en anaal ongemak zoals aambeien of anale jeuk. Boceprevir vergroot vooral het risico op vermoeidheid, bloedarmoede, misselijkheid en een abnormale smaak in de mond.

De behandeling met peginterferon alfa en ribavirine kan enkele vervelende bijwerkingen veroorzaken:

• Na een inspuiting met peginterferon alfa kunnen er griepsymptomen opduiken. Die kunnen verzacht worden met paracetamol en verminderen doorgaans vier tot zes weken na de start van de antivirale therapie.
   
• Andere symptomen zijn vermoeidheid, prikkelbaarheid, slaapstoornissen, depressie, huidreacties (jeuk, uitslag en haaruitval) en kortademigheid.
   
• Ten slotte kan het immuunsysteem minder goed werken (neutropenie), kan er bloedarmoede (anemie) ontstaan, kunnen er te weinig bloedplaatjes in het bloed aanwezig zijn (trombopenie) en kunnen de ALT-waarden opflakkeren.

Leven met een chronische aandoening als hepatitis C heeft grote gevolgen. De symptomen als gevolg van de infectie, bijvoorbeeld de misselijkheid en de vermoeidheid, kunnen een belangrijke weerslag hebben op het dagelijkse leven. Bovendien is er de onzekerheid: hepatitis C kan behandeld worden, maar niet iedereen geneest. Ten slotte is er de behandeling zelf: die duurt lang en kan voor vervelende bijwerkingen zorgen. Patiënten kunnen alle steun gebruiken om de behandeling vol te houden.