De diagnose

IBD kan op elke leeftijd optreden, maar de diagnose wordt vaak gesteld bij jonge patiënten. In 15%1 van de gevallen gaat het om kinderen. Maar de diagnose van deze verraderlijke ziekten met veel symptomen is niet altijd gemakkelijk ...

Om een diagnose te stellen, voert de arts verschillende onderzoeken uit:

Er worden twee onderzoeken uitgevoerd: een bloedtest en een stoelgangonderzoek. Deze analyses maken het mogelijk om een inflammatoir syndroom op te sporen door de aanwezigheid van specifieke IBD-markers, zoals CRP (C-reactief proteïne), een door de lever en het vetweefsel gesynthetiseerd eiwit dat een belangrijke rol speelt bij ontstekingsreacties. De stoelganganalyse meet dan weer calprotectine, een andere marker van darmontsteking.

Bij een endoscopie, meer bepaald een coloscopie, wordt de wand van het spijsverteringskanaal bekeken met een camera, die via een soepel buisje wordt ingebracht. Bij dit onderzoek kunnen het rectum, de dikke darm en het laatste deel van de dunne darm onderzocht worden. Dat zijn de plekken waar de ontsteking het vaakst voorkomt. De arts kan de omvang van de ziekte meten en stalen (biopsieën) nemen, die vervolgens in het laboratorium worden geanalyseerd. Als er geen tekenen van ontsteking worden gevonden, kan de arts de rest van de dunne darm onderzoeken met een 'videocapsule'. De patiënt slikt een capsule met een cameraatje ter grootte van een tablet in. De camera verzamelt en verzendt beelden van de hele dunne darm. Het onderzoek is pijnloos en vereist geen verdoving.

Met MRI-beelden of een abdominale scan kan de arts de aanwezigheid van darmletsels zoals vernauwingen (stenoses), fistels of abcessen opsporen.