Diagnose

Als de echografie niet genoeg informatie oplevert, kunnen er nog andere medische onderzoeken worden uitgevoerd.

• MRI (beeldvorming met magnetische resonantie): met dit onderzoek kan de arts de fibromen lokaliseren en ze nog gedetailleerder bekijken (omvang, plaats, afstand tussen het fibroom en het baarmoederslijmvlies of de baarmoederholte, enz.). Een MRI is vooral nuttig als er veel fibromen in de baarmoeder zitten of als ze groot zijn. Een MRI levert ook precieze en nuttige informatie over de verschillende organen en hun verhoudingen en over het al dan niet voorkomen van een geassocieerde aandoening. Dankzij al die gegevens kan de meest geschikte behandeling gekozen worden.
   
• Hysterosonografie: dat is een endovaginale echografie, waarbij de sonde in de vagina wordt gebracht om een goed beeld te krijgen van de baarmoederwand, de baarmoederholte en een deel van de eierstokken. Om contrast te creëren en het zicht te vergemakkelijken, wordt via een katheter een vloeistof (isotone oplossing of een ander contrastmiddel voor echo’s) in de baarmoeder ingebracht.
   
• Hysteroscopie: dit onderzoek brengt de binnenkant van de baarmoederholte in beeld. Daarvoor wordt via de schede een hysteroscoop ingebracht, een dunne buis die is voorzien van een kleine camera. Door dit buisje wordt vocht of gas in de baarmoederholte gebracht om ze te doen uitzetten en het onderzoek van de baarmoederwand en een stukje van de eierstokken te vergemakkelijken. 

Veel asymptomatische fibromen worden toevallig ontdekt tijdens een gynaecologisch routineonderzoek. De gynaecoloog stelt onregelmatigheden vast in de vorm van de baarmoeder, wat kan wijzen op de aanwezigheid van fibromen. In dat geval, of als de patiënt klachten heeft die op het bestaan van een baarmoederfibroom kunnen wijzen, zal de arts onderzoeken voorschrijven om de diagnose te bevestigen. 

• Echografie: dit onderzoek maakt gebruik van ultrasone geluidsgolven en brengt de baarmoeder in beeld zodat de arts de diagnose kan bevestigen. Hij kan met de echo ook de exacte plaats van de fibromen, de grootte en het aantal bepalen. Voor zo’n echo gebruikt de arts een sonde waarmee hij over de buik wrijft (bekkenechografie) om zo een globaal beeld van de geslachtsorganen te krijgen. Hij kan ook een endovaginale echo uitvoeren (de sonde wordt dan in de vagina gebracht) om de fibromen via de binnenkant van de vagina nauwkeuriger te bekijken. Soms wordt een fibroom ook toevallig vastgesteld tijdens een echografie die om een andere reden wordt uitgevoerd.
   
• Bloedafname: soms zal de arts een bloedonderzoek voorstellen, vooral als de patiënt last heeft van bloedingen (menometrorragie en/of metrorragie). Veelvuldig of overvloedig bloedverlies leidt soms tot bloedarmoede, en dat moet behandeld worden.

Soms zijn er nog aanvullende onderzoeken nodig.