Wat bij een aanval?

De omgeving van de patiënt moet bij een epilepsieaanval koelbloedig optreden, om de risico's op lichamelijke letsels zoveel mogelijk te beperken.

• Probeer de val van de patiënt te breken als hij bewusteloos raakt, zodat hij geen verwondingen oploopt door bijvoorbeeld hevig tegen de grond of het meubilair te smakken.
• Opgelet: Het inslikken van de tong is een mythe, want in de praktijk komt dit nooit voor!
• Wanneer de patiënt in coma raakt na een aanval, moet u hem comfortabel neerleggen, met zijn romp en hoofd zijwaarts gedraaid (laterale decubitus). Zo kan het speeksel uit zijn mond vloeien en komt het niet in de luchtwegen terecht.
• Bij de postkritische verwardheid die na een - zelfs focale - aanval kan volgen en verschillende minuten kan duren, mag u zich niet openlijk verzetten tegen de 'semiautomatische activiteit' van de patiënt, want dat kan een vijandige reactie uitlokken. U moet hem integendeel voorzichtig opvangen, tot zijn bewustzijnstoestand weer normaal is.
• Als de epilepsieaanval langer duurt dan gewoonlijk, en zeker als de stuipen langer dan tien minuten aanhouden of als de aanvallen elkaar snel opvolgen zonder dat de patiënt tussendoor weer bij bewustzijn komt, gaat het om een status epilepticus. Die kan schadelijk zijn voor de hersenen en vereist een spoedinterventie. Daarbij krijgt de patiënt een intraveneuze injectie met een anti-epilepticum, zodat de aanval zo snel mogelijk overgaat.