Diagnose

Registratie van de elektrische hersenactiviteit

Een EEG registreert de elektrische activiteit van de hersenschors. Dat gebeurt via elektroden die op de hoofdhuid worden geplaatst. Het is een pijnloos en veilig onderzoek, want de patiënt krijgt geen elektrische stroom te verwerken. Het is ook belangrijk voor het epilepsie onderzoek, want de ziekte wordt veroorzaakt doordat de hersenschors een zeer typische, abnormale elektrische activiteit ontwikkelt.

Hulpmiddel voor de diganose

Door die elektrische activiteit te registreren en te analyseren, kan de arts de juiste diagnose stellen. De registratie gebeurt uiteraard altijd tussen twee aanvallen in. De kans dat een patiënt net een aanval krijgt tijdens een EEG (dat gemiddeld 20 minuten duurt), is immers heel klein.

Nuttig, maar met beperkingen

Een elektro-encefalogram (EEG) is van cruciaal belang voor de diagnose. Het kan het klinisch vermoeden van epilepsie in zekere mate bevestigen of ontkrachten. Tegelijk kan het vaak uitmaken om welk soort epilepsie het gaat, wat dan weer gevolgen heeft voor de behandeling. Toch heeft het beperkingen, waardoor de voorgeschiedenis van de patiënt en de ervaring van de arts belangrijk blijven.

Bij moeilijke diagnose

Bij een moeilijke diagnose wordt soms gedurende enkele dagen een permanente videomonitoring uitgevoerd in combinatie met een EEG. Dit onderzoek heeft het voordeel dat de aanvallen geregistreerd kunnen worden.

Epilepsieaanvallen nauwkeurig beschrijven

De nauwkeurige beschrijving van de epilepsieaanvallen is essentieel om een diagnose te kunnen stellen. Een aanval gebeurt echter meestal niet bij de arts, maar thuis, op het werk of op straat. Bovendien kunnen de patiënten zich hun aanvallen meestal niet meer herinneren, behalve bij sommige focale aanvallen. Vandaar dat het belangrijk is dat de patiënt zich laat begeleiden door iemand die getuige is geweest van de aanvallen, om er een zo precies mogelijke beschrijving van te kunnen geven.

Wat kan de voorgeschiedenis van de patiënt bijbrengen?

Aan de hand van de beschrijving van de patiënt en zijn omgeving kan vaak het soort epilepsieaanvallen worden bepaald.

• Aan de hand van de beschrijving van de patiënt en zijn omgeving kan vaak het soort epilepsieaanvallen worden bepaald.
• De antecedenten van de patiënt brengen soms een mogelijke oorzaak aan het licht, zoals een vroeger ernstig schedeltrauma of een hersenvliesontsteking, of maken duidelijk dat het om acute alcoholontwenning gaat.
• Zijn er andere gevallen in de familie, dan wijst dit op een erfelijke vorm van epilepsie.

Een MRI van de hersenen (of MR-scan) levert opeenvolgende doorsneden van de hersenen op (vergelijkbaar met sneden ham). Dit onderzoek verschilt van een CT-scan doordat het gebaseerd is op de analyse van het magnetische veld en niet van de röntgenstralen. Het levert nauwkeurigere beelden op dan een CT-scan. Zo kan het kleine hersenletsels aan het licht brengen die de epilepsie veroorzaken en vaak niet opgespoord kunnen worden met een CT-scan.

Een MRI van de hersenen is noodzakelijk bij het onderzoek van focale epilepsie.