Evolutie

Hoe wordt de uitgebreidheid en de prognose van een lymfoom aangeduid?

Met de classificatie van Ann Arbor kan de omvang van hodgkin- en non-hodgkinlymfomen aangeduid worden.

• Stadium I: de ziekte is beperkt tot één klierzone of één orgaan.
• Stadium II: de ziekte heeft twee klierzones aangetast aan dezelfde kant van het middenrif.
• Stadium III: de ziekte heeft klierzones aangetast aan weerszijden van het middenrif.
• Stadium IV: de ziekte is uitgezaaid naar andere organen zoals de longen, de lever, het beenmerg of de huid (metastasen).

Deze vier stadia worden meestal aangevuld door de letter A of B. A betekent dat de patiënt geen algemene symptomen heeft. B betekent dat de patiënt een of meer algemene symptomen heeft, zoals:

• temperatuur boven 38 °C
• vermagering van meer dan 10% van het lichaamsgewicht in zes maanden,
• overvloedig nachtelijk zweten.

Door de classificatie in stadia kan de uitgebreidheid en de prognose van lymfomen geëvalueerd worden. Ze speelt een belangrijke rol bij de keuze van de behandeling.

Hodgkinlymfoom: zeer goede prognose

De prognose van de ziekte van Hodgkin of het hodgkinlymfoom is vandaag goed tot zeer goed. Van de plaatselijke vormen (stadia I en II van Ann Arbor) zal 95% van de patiënten genezen. Bij de meer ernstige vormen (stadia III en IV) geneest, uit voorzichtigheid is er vaak sprake van ‘chronische remissie’, 70%. De classificatie in stadia geeft een indicatie over de prognose van lymfomen, maar vandaag zijn er andere factoren die een idee kunnen geven van de prognose.

Non-hodgkinlymfomen: minder of meer agressieve kankers

De prognose van een non-hodgkinlymfoom verschilt zeer sterk per patiënt en per type lymfoom. Lymfomen met een ‘hoge maligniteit’ (diffuse, grootcellige lymfomen) moeten intensief behandeld worden, maar genezen in bijna 70% van de gevallen. De factoren die de prognose beïnvloeden zijn:

• het stadium,
• de infiltratie buiten de lymfeklieren,
• de leeftijd,
• de gezondheid van de patiënt (aantasting van de algemene toestand en graad van vermoeidheid).

Non-hodgkinlymfomen met een zwakkere maligniteit, zoals folliculaire lymfomen, zijn daarentegen moeilijker te behandelen. Men noemt ze ‘sluipend’ omdat ze op korte termijn niet levensbedreigend zijn, maar vaak herhaalde behandelingen vergen.