Waarom een onderhoudsbehandeling?

Doelstellingen en beperkingen van een onderhoudsbehandeling

De onderhoudsbehandeling heeft als doel MS te vertragen. De huidige behandelingen verminderen allemaal de frequentie van de opstoten en remmen mettertijd het ziekteproces af.

Helaas maken ze geen herstel mogelijk van de handicap(s) die de patiënt oploopt tijdens de opstoten. Het is dan ook van cruciaal belang om zo vroeg mogelijk te starten met een onderhoudsbehandeling. Sommige behandelingen kunnen zelfs al beginnen van bij de eerste opstoot en blijven werkzaam zolang de patiënt opstoten heeft, ook als hij in de secundair progressieve fase belandt.

De eerste onderhoudsbehandelingen

Tot 1996 bestond er geen enkele onderhoudsbehandeling die bruikbaar was op lange termijn. Sinds een vijftiental jaar zijn er vier inspuitbare geneesmiddelen beschikbaar: 3 bèta-interferonen (Avonex®, Betaferon® en Rebif®) en  glatirameeracetaat  (Copaxone®). Sinds oktober 2014 bestaat een nieuwe orale behandeling: teriflunomide of Aubagio®.

Ze hebben alle vijf min of meer dezelfde effecten op MS. Als we patiënten die een behandeling krijgen, vergelijken met een groep die een placebo innam, zien we dat de opstootfrequentie vermindert met één derde, of zelfs met de helft, als de ziekte bijzonder actief is. Er zijn ook individuele gevallen vastgesteld van patiënten die reageren op de behandeling en bijna geen opstoten meer kennen, en patiënten die niet reageren op de behandeling.

Remt handicap af

Ze vermijden ook dat de handicap verergert. Aangezien hun werking sterk vergelijkbaar is, zijn het vooral de bijwerkingen en de gebruiksvoorschriften die de keuze van de patiënt bepalen, in overleg met zijn neuroloog.

Doeltreffende behandelingen?

De werking op lange termijn is slecht bekend. Bij meerdere opstoten met blijvende gevolgen en/of significante activiteit bij de NMR kan de doeltreffendheid van de behandeling in twijfel worden getrokken.

Ofwel is het ziekteproces verergerd, ofwel is het geneesmiddel niet langer werkzaam doordat er neutraliserende antilichamen in het spel zijn. Na herhaalde injecties met interferon kan het lichaam immers antilichamen produceren tegen het geneesmiddel. Die antilichamen kunnen in sommige gevallen zijn werking tenietdoen.