Cortisone voor reumatische aandoeningen

Bij patiënten met inflammatoire reumatische aandoeningen kan men cortisone op diverse manieren toedienen: oraal, via intramusculaire of intraveneuze injectie, of ook nog lokaal door middel van intra-articulaire infiltratie.

Reumatoïde artritis is een inflammatoire auto-immuunziekte die de gewrichten aantast.

Voor de behandeling van reumatoïde artritis worden gewoonlijk twee types geneesmiddelen gebruikt: symptomatische of verlichtende medicatie (niet-steroïdale ontstekingsremmers – NSAID’s – en corticosteroïden) en DMARD’s (Disease Modifying Anti-Rheumatic Drugs). Het doel van dergelijke reumaremmers is de opstoten voorkomen en de symptomen onder controle houden op lange termijn. Ze omvatten de klassieke behandelingen (zoals immunosuppressiva) en de biologicals of biologische responsmodifiers. Corticosteroïden (prednison, prednisolon) zijn bijzonder effectief om de ontsteking te verminderen en de pijn en de gewrichtsstijfheid te verlichten. Ze kunnen tevens de evolutie van reumatoïde artritis afremmen, vooral als ze worden toegepast in combinatie met een DMARD. Corticosteroïden zijn alleen aangewezen bij beginnende artritis en moeten binnen de zes maanden worden stopgezet. De absolute maximumdosis bedraagt 7,5 mg per dag. Bij een hardnekkige aantasting kan eveneens een intra-articulaire injectie met corticosteroïden worden uitgevoerd.

Reumatische en gewrichtsaandoeningen (verkalking, bursitis, tendinitis, artrose, pijn die het gevolg is van kraakbeenverlies, enz.) vergen soms intra-articulaire injecties of infiltraties met corticosteroïden. Men mag daar geen misbruik van maken, want herhaalde injecties met corticosteroïden kunnen de gewrichten uiteindelijk beschadigen en/of dezelfde bijwerkingen hebben als bij orale toediening. In het algemeen beperken artsen zich tot één tot twee injecties bij acute vormen. Dergelijke injecties/infiltraties worden best niet herhaald bij chronische vormen of terugval.