Begrijpen

De ontsteking kan nuttig zijn, want daardoor krijgt het lichaam de kans om zijn verdedigingsmechanismen tegen een dreigend gevaar te activeren. Toch hebben sommige personen last van een afwijking waarbij hun immuunafweer op een chronische manier wordt geactiveerd. Dat gebeurt meer bepaald bij de zogenaamde auto-immuunziekten en auto-inflammatoire syndromen.

Dat zijn twee verschillende benamingen die verwijzen naar het type onderdeel van de cellulaire afweer. Zo zijn auto-inflammatoire aandoeningen meer te wijten aan een disregulatie van de aangeboren immuniteit – wat ook de dreiging is, de aard van het eerstelijnsverdedigingsmechanisme is gelijkaardig. Bij auto-immuunziekten is er dan weer een defect in de verworven immuniteit. Dit systeem reageert op een specifieke aanvaller en is normaal gezien zelfregulerend: het zorgt ervoor dat het lichaam zichzelf niet aanvalt. Maar bij auto-immuunziekten, met als bekendste voorbeelden reumatoïde artritis, diabetes type 1 en psoriasis, gebeurt dat wel. Chronische inflammatoire aandoeningen omvatten astma, colitis ulcerosa, de ziekte van Crohn, bepaalde vormen van artritis, vasculitis en nefritis.

Een ontsteking is een reactie van het immuunsysteem, meer bepaald een zeer efficiënt eerstelijnsverdedigingsmechanisme tegen een externe of een interne prikkel. Ze heeft tot doel om alle vreemde en potentieel toxische stoffen te bestrijden en uit te schakelen.

De prikkel die de ontsteking veroorzaakt, kan een (zelfs banale) infectie zijn, anders gezegd een ziekteverwekkende indringer zoals een bacterie of een virus. Het kan ook een fysiek letsel zijn, zoals een kwetsuur (een schram, een schaafwonde, een brandwonde, een gewone wonde, een beet, enz.), een trauma, een letsel van spieren of gewrichten of een insectenbeet. Maar ook een zogenaamd ‘valse dreiging’ kan aan de basis liggen van een ontsteking. Dat is bijvoorbeeld het geval bij allergische reacties en auto-immuunziekten of auto-inflammatoire aandoeningen