"In mijn jonge jaren was de situatie voor hemofiliepatiënten helemaal anders. Als behandeling kregen we stollingsfactor die gemaakt was door het Rode Kruis. Bij ernstige bloedingen moest ik een bloedtransfusie krijgen."

"Ik heb een paar bloedingen gehad in mijn knieën. Daar heb ik nog last van, maar gelukkig niet al te erg. Ik ben wel iets minder mobiel geworden. Ik kan wandelen, maar rennen gaat moeilijk. Ik heb ook enkele neusbloedingen gehad en een paar hematomen. In mijn tienertijd verzette ik me erg tegen het feit dat ik ziek was. Ik kon het niet aanvaarden en heb ook mijn behandeling een tijd verwaarloosd."

"Ik ken andere, oudere patiënten die zwaarder getroffen zijn dan ik omdat ze de meest elementaire behandelingen niet hebben gekregen. Van hen heb ik geleerd om te vechten tegen hemofilie. Tegenwoordig gaat het redelijk goed met me. Dat is dankzij de moderne behandelingen, maar ook door de boodschap van die andere patiënten: je moet je er nooit onder laten krijgen!"

"Ik ga naar school, net als mijn vrienden, en doe mee aan de activiteiten. Ik kan niet alle sporten beoefenen. Gevechtssporten of sporten waarbij je kunt vallen doe ik bijvoorbeeld niet. Ik moet nu eenmaal wat voorzichtiger zijn dan mijn klasgenoten. Maar verder doe ik precies hetzelfde als zij."

"Mijn ouders helpen me als ik een behandeling nodig heb. Maar ik kan het al steeds beter zelf doen. Met de behandeling voorkom ik dat ik een bloeding krijg. Jammer genoeg doen sommige kinderen op school die me niet goed kennen, alsof ik kleinzerig ben. Mijn ouders hebben de onderwijzers verteld over mijn ziekte en zij begrijpen me."

"Later wil ik handel gaan studeren, omdat ik van contacten met anderen houd en van management. Momenteel heb ik geen vriendin, maar ik hoop er wel een te vinden. Als ik de vrouw van mijn leven ontmoet, moet ik haar wel vertellen over mijn ziekte, zeggen mijn ouders. Ik weet nog niet hoe ik dat zal aanpakken. Dat zien we dan wel!"