Diagnose

Een optische coherentietomografie berust op hetzelfde principe als een echografie, maar gebruikt infraroodstralen. Het toestel zendt een laser die infrarood benadert naar de oogfundus. Het reconstitueert en berekent daarna een heel precies beeld van het netvlies in doorsnedes, aan de hand van de stralen die worden teruggestuurd naar het toestel door de structuren die worden afgetast door de laser. Met dat onderzoek kan de oogarts dus heel nauwkeurig de anatomie van het netvlies analyseren en bepaalde tekenen opsporen die wijzen op een natte LMD: letsels in of onder de retina, oplichting van het pigmentepitheel enz.

Het onderzoek van de oogfundus is een basisonderzoek om de diagnose LMD te stellen. Met een aangepast toestel onderzoekt de oogarts het netvlies van de persoon om er afwijkingen, bijvoorbeeld letsels ter hoogte van de macula, op te sporen.

Met het onderzoek kan dus ook een LMD worden opgespoord, en zelfs een leeftijdsgebonden maculopathie (LMP), zonder dat de persoon symptomen heeft gemerkt.

De eerste fase van het oogonderzoek bestaat uit een beoordeling van de gezichtsscherpte van ver en dichtbij. Bij dat onderzoek moet u per oog steeds kleiner wordende reeksen letters herkennen. Zo kan de eventuele daling van de gezichtsscherpte worden berekend.

De Amslertest

De Amslertest bestaat uit een vierkant met ruitjes, met in het midden een punt. Daarmee kunnen op een eenvoudige manier bepaalde tekenen van LMD worden opgespoord als de persoon het centrale punt van het rooster fixeert op een comfortabele leesafstand (een dertigtal centimeter). Wat zijn die tekenen?

• Sommige lijnen golven of lijken misvormd.
• Vlekken in het gezichtsveld verhinderen de persoon om bepaalde delen van het rooster te zien.

De Amslertest kan worden meegegeven aan de patiënt zodat hij tussen twee afspraken bij de oogarts door zijn gezichtsvermogen zelf kan beoordelen en kan nagaan of zijn eventuele LMD niet verergert naar de natte vorm zonder dat hij het beseft.

Met een fluoresceïne-angiografie kan de diagnose leeftijdsgebonden maculadegeneratie (LMD) worden verfijnd. De oogarts injecteert de kleurstof fluoresceïne in de ader van de patiënt. Die kleurstof circuleert in de bloedvaten van het netvlies en de choroïdea, een van de lagen van de oogwand. Met dat onderzoek kan worden bepaald om welke klinische vorm van de aandoening het gaat: de droge of natte vorm. Ook het soort letsels en de omvang ervan kunnen worden beschreven.

Het onderzoek kan ook als controle dienen om de voortgang van leeftijdsgebonden maculadegeneratie en het slagen of falen van de behandelingen te beoordelen.

Een angiografie kan ook worden uitgevoerd met behulp van een andere kleurstof, indocyaninegroen, waarmee een fijner onderzoek van de choroïdea mogelijk is en die de informatie die werd verzameld bij de fluoangiografie verder aanvult.