Hoe wordt de diagnose van lymfoom gesteld?

Een bloedonderzoek is vaak de eerste stap bij gezwollen klieren of andere onverklaarde symptomen. Een bloedonderzoek volstaat niet om de diagnose van lymfoom te stellen, maar het geeft aanwijzingen over een eventuele infectieuze oorzaak van de klierzwelling (zoals klierkoorts). Wanneer de biopsie van de klier de aanwezigheid van een lymfoom bevestigt, worden meer uitgebreide bloedtests aangevraagd.

Bij vermoeden van een lymfoom moet er altijd een microscopisch onderzoek van de cellen gebeuren. Een stukje van de lymfeklier of van het verdachte lymfeweefsel wordt afgenomen om te analyseren (biopsie). Antigeentests en genetische tests vervolledigen de biopsie. Zo kan bevestigd worden of de cellen kwaadaardig zijn en kan worden nagegaan welke cellen –

B- of T-lymfocyten – aan de oorsprong van de ziekte liggen.

Na de diagnose van lymfoom worden aanvullende onderzoeken gedaan, zoals een beenmergbiopsie, om de uitbreiding van de ziekte te bepalen (eventuele invasie van het beenmerg door de kankercellen). Onder lokale verdoving neemt de arts met een speciale uitgeholde naald een beetje beenmerg af uit het darmbeen, een van de bekkenbeenderen. Vervolgens wordt het beenmerg microscopisch onderzocht en grondiger geanalyseerd.

Met behulp van een CT-scan (computertomografie) worden gedetailleerde beelden van de organen verkregen. In het geval van lymfoom dient de CT-scan vooral om de borstkas en het abdomen te onderzoeken. Zo kunnen de meeste diepliggende en perifere klieren onderzocht worden, maar ook de toestand van verschillende organen, zoals de lever.

Een scan (CT) wordt vandaag vaak gecombineerd met een onderzoek dat de weefselactiviteit nagaat, de PET-scan (positron emission tomography). Met een PET-CT kunnen dus zowel morfologische als functionele beelden van weefsels verkregen worden. Het is een onmisbaar instrument geworden bij de evaluatie van de uitgebreidheid van lymfomen.