Aambeien: diagnose en onderzoeken


Het visuele onderzoek bestaat uit het observeren van de anus en de plooien errond, ook wel de anale rand genoemd. Daarbij kan de arts een prolaps die niet meer verdwijnt, evenals hemorroïdale tromboses ontdekken. Hij kan ook aan de patiënt vragen om te persen. Zo kan de arts een hemorroïdale aandoening in een minder gevorderd stadium vaststellen.

Een ander uitwendig teken van een hemorroïdale aandoening is een marisca (mariske). Dat zijn huidplooien die zich soms vormen als restant van een grote prolaps. 
De patiënt neemt een houding aan die het mogelijk maakt om de anus te onderzoeken, gewoonlijk de zogenaamde ‘genupectorale houding’: op ellebogen en knieën, de borstkas gesteund op de onderzoekstafel. Die houding is niet pijnlijk, maar kan ongemakkelijk zijn. Als dat idee u belet om een arts te raadplegen, aarzel dan niet om er met uw arts over te praten. Het onderzoek is ook mogelijk, terwijl u op uw linkerzijde ligt, met de knieën opgetrokken tegen de borstkas.



Zoals de naam aangeeft, bestaat het rectaal toucher uit een onderzoek van het anale kanaal en het rectum (de endeldarm) met de vingers. De arts brengt een gehandschoende vinger met een glijmiddel in de anus.

Dat voelen volstaat niet om de toestand van de aambeien te kennen, omdat die niet kunnen worden betast. Maar er kan wel worden nagegaan of de symptomen niet te verklaren zijn door een ander probleem: abces, tumor enz.

Met het rectaal toucher kunnen ook bepaalde complicaties van aambeien worden opgespoord, zoals een vernauwing van het anale kanaal of een anale fissuur (kloof of oppervlakkig letsel van het kanaal).

Tot slot kan de arts met het rectaal toucher de spierspanning (tonus) van de anus meten.