In 2005 kreeg je een hartinfarct. Welke symptomen had je?

Ik voelde me plots onwel. De huisarts kwam langs, het was hoogstwaarschijnlijk mijn maag. Maar wat later had ik ook moeite om te ademen, en kreeg ik pijn op de borst, en heb ik een ambulance gebeld. Ik kreeg een sublinguaal nitraat, om de bloedvaten te verwijden zodat meer bloed werd doorgelaten. Eenmaal in het ziekenhuis bleek dat ik een zwaar hartinfarct had. Ik moest onmiddellijk een dotterbehandeling ondergaan en er werd een stent geplaatst in de vernauwde kransslagader.

Kan je je levensstijl beschrijven op het ogenblik van je hartinfarct?

Ik dacht dat ik vrij gezond leefde. Oké, ik wist dat ik een hoge cholesterol had, maar ik trok me daar niets van aan omdat ik er geen last van had. Nu ik terugkijk op die periode … Ik at vaak frietjes, dronk dagelijks liters cola, rookte, dronk regelmatig een pintje … Ik ging vaak naar het voetbal kijken, maar zelf actief aan sport doen, daar paste ik liever voor.

Wanneer en hoe is de ommekeer er gekomen?

Na mijn hartinfarct moest ik driemaal per week gedurende 6 maanden revalidatietherapie volgen in een gespecialiseerd hartcentrum. Dat houdt in: begeleiding bij het verbeteren van de fysieke conditie, bij het stoppen met roken, bij gezonder leren eten, voorbereiding op werkhervatting … Eens die revalidatieperiode voorbij had ik moeite om mijn nieuwe, gezonde levensstijl te behouden. Ik paste bijvoorbeeld mijn dieet was losser toe. Mijn cardioloog drukte me op het hart dat ik niet in mijn oude gewoontes mocht vervallen. Zijn vermaning hielp, en ik nam me voor om écht gezond te gaan leven. Te beginnen met lopen. Ik begon met Start-to-run, en nu loop ik (halve) marathons.

Dat is een grote evolutie. Hoe is die verlopen?

Start-to-run beviel me, en ik ben blijven lopen. Zo deed ik mee aan joggings. Dat verliep in het begin niet van een leien dakje. Om ervoor te zorgen dat mijn hartslag niet te veel de hoogte inging, mocht ik niet snel lopen. Vaak waren de andere lopers bij wijze van spreken al naar huis toen ik pas aankwam … Maar ik gaf niet op en zette door. Ik begon te trainen voor de 20 km van Brussel, en al snelden volgden halve marathons. Ondertussen heb ik zelfs al 15 volledige marathons gelopen! Weliswaar op míjn tempo. Je hoeft immers geen 20 km/u te lopen om aan een marathon deel te nemen!

Je begeleidt ook beginnende sporters …

Dat klopt. Het verhaal van mijn hartinfarct en revalidatie kreeg weerklank in de buurt (Laarne), en verschillende mensen stapten op me af voor loopadvies. Ik organiseerde verschillende Start-to-run’s, maar vreesde dat velen hierna hun loopavontuur voor bekeken zouden houden. Daarom besloot ik een loopgroep op te richten, de Veldmeersrunners, zodat iedereen ‘verplicht’ was om wekelijks te blijven lopen. Ondertussen zijn we met 137 leden en dat aantal blijft maar stijgen. Vanwege het succes heb ik zelfs een tweede loopgroep opgericht in Berlare! (denkt even na) Ik denk dat mensen mij als een soort van voorbeeld zien. Ze denken: “Als die het kan, met nog maar 30% hartcapaciteit, dan kan ik het zeker” (lacht).

In 2013 wonnen Danny en zijn Veldmeersrunners de Goed gezien!-award van de Koning Boudewijnstichting, een prijs voor ‘het leukste buurtproject waarvan alle bewoners beter worden.’ Blijf op de hoogte van Danny’s loopavonturen op bloggen.be/runningdanny.

Allereerst, waarom zijn medicatie en een verandering in levensstijl nodig na hartproblemen?

Uit onderzoek is gebleken dat het cardiovasculair risico voor het grootste gedeelte te wijten is aan aanpasbare factoren: roken, te hoge bloeddruk, te hoge cholesterol, te weinig lichaamsbeweging ... Een combinatie van medicatie enerzijds, en een aanpassing van de levensstijl anderzijds vermindert duidelijk het risico op herval en verhoogt de levensverwachting.

Hoe verloopt het hartrevalidatieproces?

De revalidatie begint al in het ziekenhuis tijdens de opname. Zo bezoek ik de patiënt voor een eerste screeningsgesprek. Ik vraag daarbij naar zijn ervaringen en indrukken over de doorgemaakte hartkwaal. Veel patiënten stellen zich immers vragen als ‘Wat mag ik nog doen?’, ‘Mag ik nog sporten?’, ‘Hoe kan ik nieuwe hartklachten vermijden?’, ‘Moet ik gezonder gaan leven en eten?’ enzovoort. Het aangewezen moment om de mogelijkheid te bespreken om te revalideren in een daarvoor erkend hartrevalidatiecentrum. Het doel van hartrevalidatie is het verbeteren van het fysisch, psychologisch en sociaal functioneren na de hartaandoening. De patiënt wordt bij zijn of haar herstel verschillende maanden begeleid door een gespecialiseerde ploeg waarin meerdere disciplines samenwerken.

Uit welke leden bestaat het hartrevalidatieteam?

De revalidatiecardioloog geeft uitleg over de hartaandoening en het nut van de medicatie, en zal samen met de patiënt (na verloop van tijd) de werk- en rijgeschiktheid van deze laatste evalueren.

De kinesisten helpen de lichamelijke conditie van de patiënt te verbeteren en bieden hem of haar begeleiding bij het hernemen van de dagelijkse activiteiten. Informatie geven over gezonde voeding en eventuele specifieke dieetvereisten is de taak van de diëtist. De sociaal verpleegkundige ten slotte kan helpen bij vragen over sociale voorzieningen, werkhervatting enz., en de patiënt gericht doorverwijzen indien gewenst.

Wat is uw rol als psycholoog?

Als de patiënt rookt, dan kan ik hem of haar begeleiden bij het stoppen. Ik ben namelijk erkend tabakologe. In 8 individuele sessies zal ik het stoppen voorbereiden en plannen, en herval helpen voorkomen. Daarnaast leer ik patiënten omgaan met stresssituaties. De omstandigheden waarin iemand leeft, kunnen - vaak onbewust - heel wat stress veroorzaken … en stress belast het hart fel. Ook door de hartaandoening zelf kan echter heel wat negatieve stress ontstaan, zoals een somber gevoel over de gezondheid die verzwakt is, angst voor de dood of om te hervallen …

Wat als de hartrevalidatie erop zit?

Het herstelproces stopt niet van zodra de begeleiding in het hartcentrum ten einde is. Patiënten moeten blijven werken aan hun fysieke conditie, net als aan hun voedingsgewoonten, stressmanagement … Het is aan de patiënt om zijn of haar nieuwe levensstijl vol te houden. Dat neemt natuurlijk niet weg dat verdere opvolging nodig kan zijn.