Symptomen

Bij het begin van de aandoening vertonen de meeste patiënten geen enkel symptoom. Myelodysplasieën worden vaak ontdekt bij een routineus bloedonderzoek. De symptomen verschillen bovendien erg van persoon tot persoon. Ze zijn sterk afhankelijk van de aangetaste cellijn(en) (cytopenie). Zo kunnen myelodysplasieën samengaan met één, twee of drie verschillende soorten cytopenie:

• een vermindering van de rode bloedcellen (anemie),
• een vermindering van de witte bloedcellen (leukopenie of neutropenie als specifiek de neutrofielen zijn aangetast),
• een vermindering van de bloedplaatjes (trombopenie).

Anemie is een vermindering van het aantal rode bloedcellen, die het zuurstoftransport naar de organen verzekeren. Veruit de meeste patiënten met myelodysplasie hebben anemie. Patiënten met anemie zijn vaak vermoeid. Ze kunnen ook hartkloppingen en kortademigheid krijgen en zijn vaak bleek. Bij sommige patiënten kan anemie ook pijn op de borst veroorzaken (angina pectoris of angor).

De vermindering van het aantal witte bloedcellen, in het bijzonder de neutrofielen, vermindert de weerstand tegen bacteriële infecties. Patiënten met neutropenie kunnen vatbaar zijn voor koorts en voor herhaalde infecties van de huid, de sinussen (neusverstopping), de longen (hoest of kortademigheid), of de urinewegen.

De vermindering van de bloedplaatjes veroorzaakt problemen met de bloedstolling. Zelfs zonder zichtbare reden, kunnen patiënten met trombopenie ecchymosen en hematomen (blauwe plekken) krijgen. Neusbloedingen komen vaak voor, evenals bloedingen van het tandvlees.

In ongeveer 30% van de gevallen kunnen myelodysplasieën evolueren naar een ernstigere aandoening: acute myeloïde leukemie (AML). Bij deze ziekte produceert het beenmerg een groot aantal onrijpe (ongedifferentieerde) cellen, ‘blasten’ genoemd. Deze beenmergcellen kunnen zich niet verder ‘specialiseren in één van de drie types bloedcellen (rode en witte bloedcellen, bloedplaatjes). Het aantal van deze cellen in het bloed neemt daardoor almaar verder af.