Leven met...

Specifieke beroepskeuzes

Hyperactieve volwassenen kiezen vooral voor beroepen waarin ze hun drang naar actie, bewegen en sterke sensaties kunnen botvieren. De ene kiest voor competitiesport, de andere wordt handelsvertegenwoordiger of stapt in de politiek. Vaak halen ze heel wat persoonlijke voldoening uit hun werk, na jarenlang te zijn mislukt op school.

Problemen op het werk

Als de klachten echter niet gecompenseerd worden, keren ze snel terug: moeite om bepaalde taken aan te vatten, gebrek aan organisatie en structuur, onvermogen om beslissingen te nemen...

Hyperactieve patiënten doen veel langer over taken dan hun collega's, en voelen zich snel overstelpt. Temeer omdat ze over het algemeen moeilijk nee kunnen zeggen tegen projecten die hen interesseren, en omdat ze geen grenzen kunnen stellen voor zichzelf. Vaak schieten ze niet al te goed op met hun collega's en aanvaarden ze moeilijk het gezag van hun baas.

De meeste hyperactieve personen hebben trouwens sowieso problemen op het werk omdat ze er eens te meer geconfronteerd worden met hun zwakke punten. Hun werk is dan ook vaak de oorzaak van angst of depressies. Ze houden het bijgevolg zelden langer dan één of twee jaar uit in eenzelfde functie.

De school als signaal dat er iets misloopt

ADHD wordt vooral gediagnosticeerd op school. De school is immers de eerste gestructureerde omgeving waar het kind soms vervelende intellectuele taken moet uitvoeren. Vaak is ADHD sinds de vroege kindertijd geëvolueerd zonder dat de diagnose is gesteld, omdat er geen sprake is van echt schadelijke gevolgen. De meeste hyperactieve kinderen onderpresteren op school en hebben er een grondige afkeer van.

Een kloof tussen capaciteiten en resultaten

Het kind heeft het doorgaans erg moeilijk met die kloof tussen zijn eigenlijke capaciteiten (hyperactieve kinderen zijn even intelligent als andere kinderen!) en zijn schoolresultaten. Het ontwikkelt een negatief zelfbeeld, is teruggetrokken en krijgt relatieproblemen. Vaak uit zich dat in een slecht rapport, waarbij de leerkrachten het kind soms 'gebrek aan inzet' verwijten, ten onrechte.

Heel het gezin lijdt eronder

Niet alleen het kind zelf lijdt onder de stoornis, ook de ouders en de rest van het gezin. De ouders krijgen vaak het verwijt tekort te schieten en niet streng genoeg te zijn. Ze hebben de grootste moeite om hun gezag te laten gelden tegenover hun kind, dat zich gedraagt als een echte wervelwind. Het gezinsleven is dan ook één grote aaneenschakeling van het overtreden van regels en pijnlijke confrontaties waarbij het kind zich niet stoort aan grenzen, hyperemotioneel is en zich niet bewust is van enig gevaar.

Volwassen ADHD-ers zijn vaak gepassioneerde, enthousiaste en gevoelige mensen, maar het is vaak niet makkelijk om ze te volgen! Ze zijn als de dood voor routine en stellen hun relatie vaak in vraag zodra de sleur er inkomt. Dat geldt des te meer als ze vader of moeder worden. Hun ouderrol vereist een structuur en vaste gewoonten die vaak grote problemen doen rijzen. Zo valt het niet mee om een uitstapje te maken met de baby zonder diens zuigfles of fopspeen te vergeten. De band tussen ouder en kind gaat met heel wat groeipijnen gepaard, vooral als het gaat om het aanvaarden van gezag en het stellen van grenzen, die nu eenmaal bij elke vorm van groepsleven noodzakelijk zijn. Tot slot worden ADHD-ers die een kind krijgen, soms voor het eerst gedwongen om eens 'stil te vallen' en 'niets te doen', om tijd te maken voor hun kind.