De medische belangstelling voor ADHD is gegroeid sinds een Engelse arts, dr. G.F. Still, het probleem in 1902 voor het eerst beschreef. Hij ontdekte daarbij dat sommige drukke kinderen een echte stoornis hadden waarbij ze er niet in slaagden hun gedrag te beheersen.
Na de Eerste Wereldoorlog werd de stoornis 'hersenletselsyndroom' (Minimal Brain Dysfunction -MBD- in het Engels) genoemd. Er werd immers aangenomen dat de symptomen de uiting waren van een hersenletsel als gevolg van de fameuze Spaanse griepepidemie of van zuurstoftekort bij de geboorte.
In de jaren 50 en 60 kreeg de term 'hyperkinetische reactie bij kinderen' de voorkeur.
Vanaf de jaren 70, toen duidelijk werd dat het om concentratie- en aandachtsstoornissen ging, verscheen de term 'Aandachtsstoornis' (Attention Deficit Disorder -ADD- in het Engels), en eind jaren 80 deed de term 'Aandachtstekortstoornis met hyperactiviteit' zijn intrede (Attention Deficit/Hyperactivity Disorder -ADHD- in het Engels).
ADHD wordt onderverdeeld in 3 types:
Om in groep te kunnen functioneren, moeten we af en toe onze verbale of motorische reacties kunnen afremmen (inhiberen) en beheersen. Zo kunnen we niet zomaar opstappen uit een belangrijke vergadering omdat we één van de deelnemers niet kunnen luchten. En mogen we evenmin een automobilist te lijf gaan omdat hij weigert ons voorrang te geven. Inhibitie betekent dat we de diverse mogelijke reacties 'filteren' en daarbij dié reactie selecteren die het best is afgestemd op de situatie.
Bij ADHD is die filter net als de aandachtsfilter verstoord. De patiënt reageert ondoordacht en houdt daarbij geen rekening met de soms ernstige gevolgen. Hij kan moeilijk omgaan met frustraties en tegenslagen. Patiënten beschrijven zichzelf vaak met 'Ik doe, dus ik besta', een afgeleide van de beroemde uitspraak van Decartes, 'Ik denk, dus ik besta'.
Aandacht is een complex proces waarbij onze hersenen de juiste prikkels selecteren uit onze omgeving en waarbij we gepast reageren op de situatie. We zijn allemaal wel eens verstrooid, niet alleen als volwassene, maar ook en wellicht nog meer als kind. Wie heeft nog nooit gedagdroomd toen iemand hem aansprak of toen de leerkracht hem een vraag stelde? Dergelijke situaties komen uiteraard frequent voor en hebben niet echt gevolgen.
We kunnen het aandachtsproces opdelen in drie fasen:
Heel dit aandachtsproces is bij ADHD helaas verstoord. Patiënten hebben moeite om tegelijkertijd de juiste prikkels te selecteren en lange tijd geconcentreerd te blijven, maar ook om met een taak te stoppen indien nodig.
Actief zijn, wordt als een kwaliteit beschouwd. Van ons wordt verwacht dat we de hele tijd actief en doeltreffend meedraaien in de samenleving, op school, in het gezin of op het werk.
Velen beschouwen 'hyperactiviteit' als het vermogen om meer aan te kunnen en een aantal taken beter en sneller uit te voeren. Heeft een baas er geen belang bij dat enkele van zijn werknemers hyperactief zijn, d.w.z. beter renderen dan hun collega's? We zouden dit een adequate en doeltreffende hyperactiviteit kunnen noemen.
Hyperactiviteit bij ADHD is echter zeer hinderlijk voor wie eraan lijdt. ADHD-ers hebben voortdurend de behoefte om te bewegen en te praten, en hebben veel moeite om rustig te worden of te blijven.
ADHD-ers zijn ook mentaal (inwendig) hyperactief: gedachten flitsen voorbij, en elke seconde rijpt er wel een nieuw idee in hun hoofd. En dat boven op hun concentratieproblemen!
Het is die hyperactiviteit die kinderen met ADHD verhindert om op hun stoel te blijven zitten!
Om in groep te kunnen functioneren, moeten we af en toe onze verbale of motorische reacties kunnen afremmen (inhiberen) en beheersen. Zo kunne...
Lees verderVolwassen ADHD-ers zijn vaak gepassioneerde, enthousiaste en gevoelige mensen, maar het is vaak niet makkelijk om ze te volgen! Ze zijn als de dood voor routine en stellen hun re...
Lees verderOngeveer een derde van de ADHD-kinderen zullen niet meer hyperactief zijn op volwassen leeftijd, misschien omdat de symptomen verdwenen zijn maar meer w...
Lees verderADHD gaat vaak gepaard met leesstoornissen (dyslexie) en schrijfstoornissen (dysgrafie en dysorthografie), ook al is het er niet altijd de oorzaak van. Meer...
Lees verderVroeger werd vaak beweerd dat ADHD met de jaren geleidelijk verdwijnt. Vandaag staat echter vast dat bijna 2/3 van alle kindere...
Lees verderHyperactieve patiënten ontwikkelen vaak onbewust allerlei compensatiemechanismen, die positief kunnen zijn.
Sommigen worden heel strikt en punctueel, om hun aandachtsstoornissen...
Lees verderAngst voor het vaccin
Artrose
Buikgriep
Chronische bronchitis
Covid-19
Covid-19 en fake news
Diabetes
Hemofilie
Hoge bloeddruk
Lactose-intolerantie
Longkanker
Lysosomaal zure lipase deficiëntie
Melanoom
Multipel myeloom
Prostaatkanker
Transplantatie van organen