Refractaire epilepsie

Mijn moeder heeft me altijd verteld dat ik letterlijk een bijzonder moeilijke bevalling was. Ik had zuurstoftekort bij de geboorte. Op mijn twaalfde kreeg ik epilepsieaanvallen, waarbij ik een zwaar gevoel kreeg in mijn buik dat uitstraalde naar de hals. Op dat moment verloor ik elk contact met de buitenwereld. Ik slikte dan mijn speeksel in en gaf de indruk te kauwen. Toen ik weer bij mijn positieven kwam, was ik bijzonder vermoeid. Ik kreeg vijf à tien aanvallen per maand. Ik nam weliswaar medicatie, maar daar kon ik nooit mijn complexe partiële aanvallen mee onder controle krijgen, ook niet als ik verschillende geneesmiddelen tegelijk nam (polytherapie).

Genezingskansen

Ik mag uiteraard niet met de wagen rijden. Van mijn baas krijg ik veel begrip, toch kamp ik met veel problemen op het werk. Onlangs heb ik me laten onderzoeken in een centrum voor epilepsiechirurgie. Ik kreeg van de specialisten te horen dat mijn (temporale) epilepsiehaard opereerbaar is en dat de genezingskansen hoog zijn.

Absence-epilepsie

De problemen begonnen toen hij zeven jaar was, zo vertelt zijn mama. Kwinten was een energieke, intelligente jongen, maar had wel problemen om op school te volgen. Op een dag liet zijn juf ons bij haar komen. Ze vertelde dat Kwinten overdag vaak verstrooide buien had waarbij hij afwezig was en niet reageerde. Die buien duurden telkens slechts een paar seconden, maar kwamen wel vaak voor. Hij stopte dan telkens met de dingen waar hij mee bezig was, en nam de draad vervolgens meteen weer op, alsof er niets gebeurd was.

Onze huisarts stuurde ons door naar een neuroloog, en die stelde de diagnose: absence-epilepsie. De ziekte werd tot nog toe met succes behandeld. Onlangs stelde de neuroloog voor om de medicatie geleidelijk af te bouwen. In de vroege adolescentie kan dit soort epilepsie immers spontaan genezen.