Behandeling

Schildklierremmende geneesmiddelen en hormonen

De behandeling van auto-immuunhyperthyreoïdie – de ziekte van Graves-Basedow – berust op de combinatie van kunstmatige schildklierhormonen met geneesmiddelen die de productie van schildklierhormonen remmen. Die behandeling beoogt om de schildklier minstens een jaar ‘buiten werking’ te stellen, terwijl kunstmatige schildklierhormonen worden toegediend aan het lichaam, dat er zelf geen meer produceert. Die combinatie geeft gewoonlijk heel goede resultaten. Als de schildklier goed uitgerust is, begint ze gewoonlijk opnieuw normaal te functioneren na stopzetting van de behandeling.

Controle door bloedtests

Sommige schildklierremmers hebben schadelijke effecten op het beenmerg, een orgaan dat witte en rode bloedcellen aanmaakt. Tijdens de behandeling worden die bloedfactoren gecontroleerd met bloedafnames om elk risico op beenmergaplasie (stopzetting van de productie van bloedcellen door het beenmerg) te voorkomen.

Risico op terugval

De ziekte van Graves-Basedow heeft de neiging om terug te keren (in ongeveer een op de vier gevallen binnen twee jaar na stopzetting van de behandeling). Het is dus belangrijk aandachtig te blijven voor nieuwe symptomen. In geval van een terugval wordt een nieuwe behandeling met geneesmiddelen aanbevolen.

Andere geneesmiddelen

Bepaalde symptomen van hyperthyreoïdie kunnen met andere geneesmiddelen worden bestreden. Bètablokkers worden soms toegediend om het hart te vertragen. Bij een te uitgesproken zenuwachtigheid of prikkelbaarheid kan ook een angstremmer of een kalmeermiddel worden toegediend.

Schildklier misleiden

De schildklier heeft van nature jodium nodig om schildklierhormonen te produceren. Ze is trouwens het enige orgaan dat die stof kan ‘opvangen’. Radioactief jodium in de vorm van capsules wordt dus toegediend om de schildklier te ‘misleiden’: de schildklier kan niet nagaan of het jodium al dan niet radioactief is en zal die stof zonder onderscheid opnemen. Het opgevangen radioactieve jodium bestraalt daarna de klier, wat de hormoonproductie vertraagt.

Het niet-gebruikte radioactieve jodium wordt vervolgens op natuurlijke wijze uit het lichaam verwijderd langs de urinewegen.

Tegen giftige knobbels

Radioactief jodium wordt doorgaans voorbehouden voor de behandeling van toxische noduli, waarvoor een medicamenteuze behandeling niet werkt. Het geeft snel goede resultaten. Over het algemeen wordt radioactief jodium afgeraden bij jonge mensen, omdat een schadelijke invloed op de vruchtbaarheid niet uitgesloten is. Bovendien wordt een schildklier die tot rust wordt gebracht met radioactief jodium soms niet meer echt wakker. Dan moeten levenslang schildklierhormonen worden ingenomen.