Bloedonderzoeken

Doel van een bloedtelling is het bepalen van het aantal rode en witte bloedcellen en bloedplaatjes in het bloed.

Aan de hand van 'biochemische' bloedonderzoeken kan de werking van een reeks organen (in het bijzonder de nieren) geëvalueerd worden en kunnen eventuele anomalieën gedetecteerd worden:

• door de ureum- en creatinineconcentratie te meten kan de werking van de nieren geëvalueerd worden.  Ureum en creatinine zijn afvalstoffen die door de nieren worden afgescheiden. Hoge waarden van deze elementen in het bloed wijzen erop dat de werking van de nieren aangetast is.
• door de calciumconcentratie te meten kan hypercalcemie gedetecteerd worden.
• de meting van beta-2-microglobuline helpt de ernst van de ziekte te bepalen en de prognose te evalueren (d.w.z. de manier waarop de ziekte waarschijnlijk zal evolueren). Beta-2-microglobuline is een klein eiwit dat door plasmacellen geproduceerd wordt en aanwezig is in het bloed. De evolutie van myeloom veroorzaakt een verhoging van het gehalte van beta-2-microglobuline in het bloed.
• door het albuminegehalte te meten kunnen de ernst en de prognose van de ziekte geëvalueerd worden. Albumine is een eiwit dat terug te vinden is in het bloed. In geval van myeloom kan de productie ervan afnemen.
• elektroforese van bloedeiwitten is een onderzoek dat erop gericht is de hoeveelheid M-eiwitten in het bloed te evalueren. M-eiwitten verschijnen tijdens de elektroforese in de vorm van een piek. Dat wordt een 'monoklonale piek' genoemd.
• de 'freelite'-test is een onderzoek dat het mogelijk maakt op een specifieke manier de zogenaamde 'lichte' ketens van immunoglobulinen te meten.