Symptomen

De aanwezigheid van abnormaal hoge hoeveelheden M-eiwitten in het bloed kan ertoe leiden dat het bloed dikker of 'viscoser' wordt. Dat belemmert de bloeddoorstroming in kleine bloedvaten.

Hyperviscositeit van het bloed kan leiden tot:

• vermoeidheid, gevoel van zwakte, kortademigheid,
• verstoring van de tastzin ter hoogte van de lichaamsuiteinden,
• hoofdpijn,
• duizeligheid,
• eetlustverlies,
• hartinsufficiëntie in de ergste gevallen.

De door myeloom veroorzaakte botvernietiging kan calcium vrijmaken in het bloed, wat hypercalciëmie veroorzaakt (calciumgehalte in het bloed hoger dan normaal).

Hypercalcemie kan zich op de volgende manieren uiten:

• eetlustverlies,
• misselijkheid,
• dehydratatie en dorst,
• vermoeidheid,
• verzwakte spieren,
• spijsverteringsproblemen (met name constipatie),
• bewustzijnsstoornissen (onrust en verwarring)...

Bij het begin van de ziekte vertoont multipel myeloom over het algemeen geen symptomen.

Wanneer de ziekte zich verderzet, uit ze zich meestal in:

• botpijnen (vooral ter hoogte van de rug, de ruggengraat en de ribben),
• indeukingsfracturen, 
• compressie van het ruggenmerg, wat kan leiden tot motorische stoornissen en verlamming,
• breuken die spontaan optreden of naar aanleiding van minimale trauma's.

Oorzaak: verzwakking van de botten door de wildgroei van kwaadaardige plasmacellen. Deze laatste produceren substanties die de botremodellering verstoren. Gedurende ons hele leven worden onze botten in feite voortdurend vernieuwd. Het materiaal waaruit ze bestaan, wordt vernietigd door cellen die osteoclasten genoemd worden, waarna het onmiddellijk wordt heropgebouwd door osteoblasten. Deze remodellering zorgt ervoor dat onze botten sterk blijven. Bij myeloom is het evenwicht tussen de vernietiging en de productie van het bot verstoord: de osteoclasten worden overgestimuleerd, terwijl de actie van de osteoblasten verhinderd wordt.  Het botweefsel wordt hierdoor verzwakt en het bot is als het ware doorzeefd met gaten.

De wildgroei van kwaadaardige plasmacellen interfereert met de goede werking van het beenmerg, wat tot de volgende symptomen kan leiden:

• anemie, door de afname van het normale aantal rode bloedcellen in het bloed. Anemie is een vaak voorkomende complicatie bij myeloom. Anemie uit zich door:
  • vermoeidheid,
  • bleekheid,
  • kortademigheid bij inspanningen,
  • hartkloppingen,
  • duizeligheid.

• een verzwakt immuunsysteem door de afname van het normale aantal witte bloedcellen in het bloed. Daardoor kan het organisme vatbaarder worden voor infecties, voornamelijk van de lucht- en urinewegen.
• een verhoogd risico op spontane bloedingen en hepatomen, door de afname van het normale aantal bloedplaatjes in het bloed.

Personen met myeloom lijden vaak aan nierinsufficiëntie (aantasting van de werking van de nieren).

Na verloop van tijd kunnen fragmenten van de immunoglobulinen die via de urine verwijderd worden de nieren beschadigen, waardoor ze het bloed niet langer correct kunnen filteren.

Daarnaast gaat myeloom soms gepaard met hypercalcemie (calciumgehalte in het bloed hoger dan normaal), wat ook toxisch kan zijn voor de nieren.

Nierinsufficiëntie kan zich op de volgende manieren uiten:

• oedemen (weefselzwellingen veroorzaakt door de ophoping van vloeistof buiten de bloedvaten),
• vermoeidheid,
• geestelijke verwarring,
• verhoging van het kaliumgehalte in het bloed,
• verminderd urinevolume of anurie (afwezigheid van urine), waarvoor een dialyse nodig is...