Evolutie

De hoeveelheid kankercellen, hun agressiviteit en de aanwezigheid of niet van symptomen bepalen of multipel myeloom behandeld moet worden of niet en helpen desgevallend bij het opstellen van een therapeutische strategie.

Multipele myelomen die geen symptomen veroorzaken (zogenaamde 'indolente' myelomen) vereisen over het algemeen geen behandeling, maar moeten van nabij opgevolgd worden door de artsen.

Patiënten die lijden aan een symptomatisch myeloom worden behandeld.

• Het gehalte M-eiwitten in het bloed of de urine is groter of gelijk aan 30g/l.
• De myeloomcellen vertegenwoordigen 10% of meer van alle beenmergcellen.
• Actief multipel myeloom veroorzaakt een aantal symptomen, die traditioneel beschreven worden met de afkorting C.R.A.B, omwille van de aanwezigheid van een of meerdere van de volgende symptomen:
  • hypercalciëmie (C),
  • nierinsufficiëntie (R, van 'renal insufficiency' in het Engels),
  • anemie (A),
  • botaantastingen en -pijnen, verhoogd risico op breuken (B).

Actief multipel myeloom is evolutief en moet behandeld worden.

• Het gehalte M-eiwitten in het bloed of de urine is groter of gelijk aan 30g/l.
• De myeloomcellen vertegenwoordigen 10% of meer van alle beenmergcellen.
• Er worden geen symptomen noch aangetaste organen vastgesteld.

In dit stadium moet het myeloom nog niet behandeld worden, maar de ziekte moet van zeer nabij opgevolgd worden. De meeste asymptomatische multipele myelomen evolueren immers naar een symptomatisch multipel myeloom, die behandeld moet worden. Indolent myeloom kan echter zeer langzaam evolueren over meerdere jaren, zonder dat een behandeling vereist is.

Monoklonale gammopathie van onbekende betekenis (MGUS, voor Monoclonal Gammopathy of Undetermined Significance in het Engels) is een voorstadium van kanker: in dit stadium dringt het myeloom het omliggende weefsel niet binnen en verspreidt het zich niet naar andere lichaamsdelen. Het blijft in het beenmerg.

Bij MGUS:

• het M-eiwit wordt in het bloed gedetecteerd, maar is slechts in beperkte hoeveelheid aanwezig (minder dan 30 g/liter);
• het aantal myeloomcellen in het beenmerg is soms hoger dan normaal, maar hun hoeveelheid blijft beperkt tot minder dan 10% van alle beenmergcellen;
• er worden geen symptomen noch aangetaste organen vastgesteld.

De MGUS wordt over het algemeen medisch opgevolgd, zonder dat hij behandeld wordt. Bij een klein aandeel van de patiënten (risico van ongeveer 1% tijdens elk opvolgingsjaar) evolueert de MGUS naar een myeloom of een andere bloedziekte. Op dit moment kan niet precies bepaald worden welke patiënten met MGUS mogelijk een myeloom kunnen ontwikkelen. Er bestaan echter risicofactoren die helpen bij het maken van een prognose: type en amplitude van de monoklonale piek, resultaten van de 'freelite'-test,...