Diagnose

Doel van een bloedtelling is het bepalen van het aantal rode en witte bloedcellen en bloedplaatjes in het bloed.

Aan de hand van 'biochemische' bloedonderzoeken kan de werking van een reeks organen (in het bijzonder de nieren) geëvalueerd worden en kunnen eventuele anomalieën gedetecteerd worden:

• door de ureum- en creatinineconcentratie te meten kan de werking van de nieren geëvalueerd worden.  Ureum en creatinine zijn afvalstoffen die door de nieren worden afgescheiden. Hoge waarden van deze elementen in het bloed wijzen erop dat de werking van de nieren aangetast is.
• door de calciumconcentratie te meten kan hypercalcemie gedetecteerd worden.
• de meting van beta-2-microglobuline helpt de ernst van de ziekte te bepalen en de prognose te evalueren (d.w.z. de manier waarop de ziekte waarschijnlijk zal evolueren). Beta-2-microglobuline is een klein eiwit dat door plasmacellen geproduceerd wordt en aanwezig is in het bloed. De evolutie van myeloom veroorzaakt een verhoging van het gehalte van beta-2-microglobuline in het bloed.
• door het albuminegehalte te meten kunnen de ernst en de prognose van de ziekte geëvalueerd worden. Albumine is een eiwit dat terug te vinden is in het bloed. In geval van myeloom kan de productie ervan afnemen.
• elektroforese van bloedeiwitten is een onderzoek dat erop gericht is de hoeveelheid M-eiwitten in het bloed te evalueren. M-eiwitten verschijnen tijdens de elektroforese in de vorm van een piek. Dat wordt een 'monoklonale piek' genoemd.
• de 'freelite'-test is een onderzoek dat het mogelijk maakt op een specifieke manier de zogenaamde 'lichte' ketens van immunoglobulinen te meten.

Urineonderzoeken (urine-elektroforese) zijn nuttig om het Bence-Jones-eiwit te detecteren, een myeloomeiwit dat terug te vinden is in de urine. De aanwezigheid van dit eiwit wijst op een anomalie.

Aan de hand van onderzoeken met medische beeldvorming (conventionele skeletradiografieën, MRI, scanner, PET-scan) kunnen wijzigingen in de botstructuur opgespoord worden en kan bepaald worden of het bot aangetast is.

De onderzoeken die uitgevoerd worden in het kader van de diagnoses van myeloom hebben meerdere doelstellingen:

• de aanwezigheid van multipel myeloom bevestigen,
• de kenmerken van de ziekte identificeren,
• het stadium van de ziekte bepalen.

Over het algemeen worden de beenmergpunctie en -biopsie uitgevoerd tijdens eenzelfde interventie. Het beenmerg wordt meestal afgenomen in de heup.

De afzuiging of punctie van beenmerg bestaat in de afname van een kleine hoeveelheid beenmerg met behulp van een speciale naald die op een spuit wordt bevestigd en in het bot wordt gestoken tot aan het merg.

Bij een beenmergbiopsie wordt een bot- en beenmergstaal afgenomen om ze vervolgens met de microscoop te kunnen onderzoeken.  Aan de hand van een naald die met een draaibeweging in het bot wordt geschoven wordt een kleine cilinder bot- en beenmergweefsel afgenomen.

De afgenomen stalen worden met een microscoop onderzocht, om

• te bepalen of de afgenomen cellen kankercellen zijn,
• de in het beenmerg aanwezige kwaadaardige plasmacellen (myeloomcellen) nauwkeurig te tellen en te bepalen in welke mate het beenmerg aangetast is,
• de chromosomische anomalieën van de kwaadaardige plasmacellen te analyseren,
• de ernst van de ziekte en, in bepaalde gevallen, het type behandeling te bepalen.