ADHD: een echt probleem

ADHD: een recente term voor een oude aandoening

De medische belangstelling voor ADHD is gegroeid sinds een Engelse arts, dr. G.F. Still, het probleem in 1902 voor het eerst beschreef. Hij ontdekte daarbij dat sommige drukke kinderen een echte stoornis hadden waarbij ze er niet in slaagden hun gedrag te beheersen.

Na de Eerste Wereldoorlog werd de stoornis 'hersenletselsyndroom' (Minimal Brain Dysfunction -MBD- in het Engels) genoemd. Er werd immers aangenomen dat de symptomen de uiting waren van een hersenletsel als gevolg van de fameuze Spaanse griepepidemie of van zuurstoftekort bij de geboorte.

Van hyperkinesie tot ADHD

In de jaren 50 en 60 kreeg de term 'hyperkinetische reactie bij kinderen' de voorkeur.

Vanaf de jaren 70, toen duidelijk werd dat het om concentratie- en aandachtsstoornissen ging, verscheen de term 'Aandachtsstoornis' (Attention Deficit Disorder -ADD- in het Engels), en eind jaren 80 deed de term 'Aandachtstekortstoornis met hyperactiviteit' zijn intrede (Attention Deficit/Hyperactivity Disorder -ADHD- in het Engels).

ADHD wordt onderverdeeld in 3 types:

• Het onoplettende type: dit is het type waarbij het aandachtstekort overheerst. Dit wordt ook het ADD-type genoemd.
• Het hyperactieve/impulsieve type: hier is vooral sprake van hyperactiviteit en impulsiviteit.
• Het gecombineerde type, waar beide problemen samen voorkomen. Dit type komt het meeste voor.