Zijn schoolresultaten gingen sterk achteruit

'Het is op school dat de problemen van mijn zoon Christophe zijn begonnen. Vanaf zijn 5 à 6 jaar stapelde hij de straffen op. En toch behaalde hij nog goede resultaten. Thuis was hij onhoudbaar: hij viel zijn zusje lastig, hij negeerde wat zijn vader en ik hem zegden. Hij was niet echt stout maar hij hield ervan iedereen uit te dagen en te provoceren.

Maar toen hij naar het middelbaar ging, begon hij sommige lessen te brossen. Zijn schoolresultaten gingen sterk achteruit. Bij een open gesprek gaf hij toe dat hij daar zelf het meest onder leed. Hij voelde zich minder begaafd dan de anderen en kon zich niet concentreren op een gevraagde taak. Hij wilde dan uiteindelijk liever zelf zijn mislukking 'organiseren' in plaats van ze te ondergaan. Want een mislukking leek hem toch onvermijdelijk...'

De rol van de specialist

'Mijn zoon ging dan akkoord om een specialist te raadplegen die de diagnose stelde van ADHD. Hij was toen 14 jaar. In onze familie hebben wij dat allemaal als een bevrijding ervaren. Zijn gedrag had dus een oorzaak van buitenaf: hij hoefde zich niet schuldig te voelen en wij hadden geen reden om hem te beschuldigen. Er werd een basisbehandeling met methylfenidaat gestart. Hij werd daardoor terug serener en was vooral bevrijd van zijn angsten. Tegelijkertijd begon hij intensief sport te beoefenen. 'Dat heb ik nodig om mij te ontladen', zo vertrouwde hij mij regelmatig toe.

Sindsdien hebben wij terug een veel betere band. Hij studeert nu aan de universiteit en volgt daar rechten. Hij is er zeker van dat hij zal slagen in zijn studies. En ik trouwens ook.'

Ik heb mezelf altijd al als hyperactief beschouwd

'Ik was een moeilijk kind maar zeer actief thuis. Ik denk dat ik mijn ouders heb uitgeput. Mijn schoolresultaten waren eerder middelmatig. 'Gebrek aan concentratie', 'Hangt de clown uit in de klas', 'Onbeleefd tegen zijn leraars'... Mijn schoolrapporten droegen de sporen van deze woelige periode. Toch heb ik mijn studies kunnen afmaken en ben ik commercieel verantwoordelijke geworden. Ik heb mezelf altijd al als hyperactief beschouwd. Dat deed mijn werkgevers plezier want zij hadden alle lof voor mijn zin voor initiatief. Maar de medaille had ook een keerzijde. Ik kon niet langer dan 2 tot 3 jaren in een zelfde firma blijven. De routine is mijn ergste vijand. En dergelijke mobiliteit is niet echt ideaal om bevordering te maken. Maar dat heeft weinig belang want ik werk liever met wie ik wil en wanneer ik wil.'

Een onstuimig liefdesleven

'Mijn liefdesleven was op zijn minst onstuimig. Er was een opeenvolging van korte liefdesgeschiedenissen; waarschijnlijk omdat ik aan 100 per uur leefde. Ik leefde liever van dag tot dag en ik kon mij niet engageren voor de toekomst. Ik heb toevallig ontdekt dat ik ADHD had bij het zien van een reportage op TV; en de dokter heeft mijn vermoeden snel bevestigd. Sindsdien volg ik een behandeling waardoor ik mij beter kan concentreren op sommige kleine taken die vroeger mijn leven tot een hel maakten: administratieve paperassen, betalen van facturen, boodschappen doen... Ik ben er nu vooral zeker van dat ik niet slechter ben dan iemand anders. Alleen maar anders.'