Waarom ik mijn depressie geheim hield …

Alle thema's

Alle Nieuws

Alle getuigenissen

Alle tests

Alle video's

Preventie, Welzijn & Gezondheid

Home Depressie Getuigenissen Waarom ik mijn depressie geheim hield …

Depressie

GETUIGENISSEN

Waarom ik mijn depressie geheim hield …

Carole, 35 jaar, bankbediende

Stilaan geraakt Carole uit haar depressie. Met de steun van haar huisarts en haar buurvrouw zet ze opnieuw enkele stappen in de buitenwereld. Het duurde echter meer dan een half jaar eer ze een uitweg zocht voor haar depressie.

Opeenstapeling van tegenslagen

Mijn echtscheiding heeft mij geestelijk en lichamelijk uitgeput en ik wou absoluut uit de buurt van mijn ex blijven. Dus verhuisde ik naar kust. Omdat ik bij een grote bank werk, kon ik naar een lokaal kantoor worden overgeplaatst. Maar mijn familie woonde veraf. Van de gemeenschappelijke kennissenkring waren er weinig die nog contact met mij hielden. Ik voelde mij in het begin dus wel heel eenzaam. Hoewel ik diegene was die was vertrokken, leek het alsof iedereen mij in de steek liet. Ik kon mij niet veroorloven om niet te werken, maar dat was dan ook het enige waarvoor ik nog buitenkwam. Het was winter, alles was donker en koud. Ook mijn nieuw appartement.

De depressie stelt zich in

Mijn nieuwe collega’s bekeken mij zeer argwanend en mijn nieuwe baas was niet van de gemakkelijkste. Alles moest tiptop in orde zijn zoals hij dat wenste. Ik wou bij de collega’s in een goed daglicht staan en kropte dus alles op. Ik vertelde niemand iets over mijn huwelijksperikelen want dat zou te pijnlijk zijn. En dat wilde ik zeker niet. Ik dacht nog: alles komt vanzelf weer goed, ik moet het alleen wat meer tijd gunnen. Intussen kon ik niet meer slapen, geraakte ik steeds meer vermoeid, had ik nergens meer zin in, zelfs uit mijn bed komen was er te veel aan … en ik wou geen vakantiedagen opnemen omdat ik nieuw was in het kantoor. Er was gewoon geen beterschap in het vooruitzicht.

Eerste stap naar behandeling

Het was mijn bovenbuurvrouw die mij op een zondagochtend wenend op de overloop aantrof. Ik heb haar alles verteld. Zij was het ook die mij haar eigen huisarts aanbeval. Met “het is een heel lieve en begrijpende vrouw” heeft zij mij overtuigd om een afspraak te maken. De dokter stelde mij meteen gerust: “U heeft een depressie, maar dat is te behandelen en u moet vandaag niet alles vertellen wat u dwarszit.” De eerste twee maanden ben ik elke week op raadpleging geweest, daarna om de maand en nu nog om de drie maanden.

Antidepressiva en gesprekken

Ik ben geen voorstander van pillen. Maar bij mijn tweede bezoek zei de dokter dat mijn depressie echt wel een ziekte was en dat ik, gezien de ernst van de symptomen, toch antidepressiva nodig had. Gelukkig is het niet bij een pilvoorschrift gebleven en heeft ze ook de tijd genomen om naar mij te luisteren. Ze trok er telkens een half uur voor uit. De eerste keren kwam veel frustratie naar boven, maar na een tijdje kon ik mijn situatie meer relativeren. Ik kom nu goed overeen met de kantoordirecteur die mijn stiptheid apprecieert en mijn nieuwe collega’ s weten nu dat ze op mij kunnen rekenen. En met mijn bovenbuurvrouw doe ik al eens een terrasje nu het wat warmer wordt. Ik hoop deze zomer volop van de zon, de zee en het strand te kunnen … genieten.

Deel en print dit artikel