Longembolie: een gevolg van DVT

Een longembolie is de meest gevaarlijke complicatie bij een diepe veneuze trombose (DVT). In België sterven elk jaar duizenden mensen aan deze ziekte.

Een longembolie ontstaat als de bloedklonter van de vaatwand loskomt, in stukjes breekt en via het bloed het hart bereikt. Een of meerdere fragmentjes van de klonter nestelen zich vervolgens in de bloedvaten die het bloed naar de longen voeren, waar het bloed normaal zuurstof ‘oplaadt’.

Bij een embolie wordt een deel van de long door de klonter versperd en daardoor niet meer van bloed voorzien. Het ‘vuile’ bloed krijgt daardoor geen nieuwe zuurstof meer.

Een longembolie kan er dus voor zorgen dat de longen niet meer voldoende zuurstof kunnen geven aan het bloed in de aders. Hierdoor krijgen ook de organen geen nieuw zuurstofrijk bloed toegeleverd.

Net als bij een diepe veneuze trombose duiken er bij een longembolie geen symptomen op. Maar als de patiënt wel klachten heeft, dan gaat het om:

• ademnood
• pijn in de borst, die bij het inademen verergert
• bloed spuwen (zeldzaam)
• koorts

Een longembolie komt heel snel op. Ze ontwikkelt zich in enkele dagen, soms zelfs in een paar uur.

Niet elke diepe veneuze trombose leidt tot een longembolie. Toch zijn 70 tot 90% van alle gevallen van longembolie die jaarlijks in België worden vastgesteld, het gevolg van een diepe veneuze trombose van de onderste ledematen (trombosebeen).

Het risico op een longembolie hangt af van de grootte van de klonter en vooral van waar die ontstaat. Bij een distale diepe veneuze trombose (onder de knie) gebeurt het zelden dat de klonter loskomt en via het bloed de longen bereikt. Maar bij een proximale diepe veneuze trombose (ter hoogte van de knie, in de dij of in de lies) bedraagt het risico op een longembolie 50 tot 80%.