Bipolaire stoornis: moeilijke diagnose

Vaak is het een echt gevecht om tot de juiste diagnose te komen. Een eerste moeilijkheid is dat een bipolaire stoornis meestal begint met een depressieve episode. Vaak wordt dan ook de diagnose van een gewone depressie gesteld.

Depressieve episodes volgen elkaar ook vaak op zonder een duidelijk zichtbare manische fase tussenin, of met een subtiele manische fase (hypomanie) die niet wordt opgemerkt.

Een dialoog met de patiënt en zijn of haar familie kan naar de juiste diagnose van bipolariteit leiden. Is er een grootvader of tante die deze diagnose heeft gekregen? Is er sprake van abnormale stemmingswisselingen?

Een andere aanwijzing die kan helpen bij de diagnose is resistentie tegen antidepressiva. In dat geval heeft iemand met depressieve episodes verschillende soorten antidepressiva genomen, maar zonder succes. Het echte probleem is immers niet de depressie, maar het cyclische van het fenomeen. Zonder een stemmingsstabilisator zal het antidepressivum onvoldoende werken.

Een vaak voorkomend risico bij mensen met een bipolaire stoornis is dat ze de manische kant opgaan als ze antidepressiva nemen. Dat is een van de duidelijkste tekenen van bipolariteit.

De manische fase kan helpen om de diagnose te stellen of de vermoedelijke diagnose te bevestigen. In tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, krijgt slechts een deel van de patiënten te maken met deze spectaculaire toestand. De meeste mensen beleven vooral depressieve fases, afgewisseld met hypomane fases (gematigde manie) die onopgemerkt kunnen blijven. Dat maakt het heel wat moeilijker om de juiste diagnose te stellen.