Bipolaire stoornis: biologische oorzaken

Een vaak geopperde hypothese is dat mensen met een bipolaire stoornis afwijkingen vertonen in de productie en de overdracht van neurotransmitters, chemische stoffen die nodig zijn voor de communicatie tussen de neuronen.

De bekendste neurotransmitters die een rol spelen in de regeling van de stemming, zijn:

• serotonine en noradrenaline (rol bij depressie),
• dopamine: neurotransmitter waardoor iemand zich energiek, alert, levendig voelt. Iemand met te veel dopamine (bijvoorbeeld door cocaïnegebruik) kan aan waanideeën en hallucinaties lijden.

Er wordt tegenwoordig heel wat onderzoek verricht naar bipolaire stoornis met functionele beeldvorming van de hersenen, een techniek waarmee onze hersenen in actie kunnen worden bestudeerd. Daarmee wordt bepaald welke hersenzones van mensen met een bipolaire stoornis mogelijk op een andere manier werken.

Er is nog geen gen voor bipolariteit geïdentificeerd. Toch is al lang bekend dat de ziekte vaker voorkomt bij mensen met antecedenten in de familie – dit wil zeggen dat er in de familie nog andere mensen zijn die met deze stoornis kampen. Waar de ziekte in de algemene bevolking 1% van de mensen treft, stijgt dat tot 10% bij een eerstegraadsrelatie met iemand met een bipolaire stoornis (ouders en kinderen).

Geeft iemand met een bipolaire stoornis de ziekte dan door aan zijn of haar kinderen? Niet noodzakelijk. Het risico is gewoon groter dan in de algemene bevolking, maar ook externe factoren beïnvloeden de ontwikkeling van een bipolaire stoornis.