Bronchitis

cute bronchitis is een plots opduikende en voorbijgaande ontsteking van het bronchiaal slijmvlies. Ze is meestal te wijten aan een luchtweginfectie van virale oorsprong (in zeldzamere gevallen van bacteriële oorsprong), of blootstelling aan irriterende stoffen. Ze veroorzaakt hoest, de productie van groene of gele slijmen en het ophoesten van fluimen (expectoraties). Vaak gaat ze gepaard met koorts en spierpijn. De behandeling van acute bronchitis richt zich meestal uitsluitend op de symptomen:

• onder controle krijgen van de hoest
• losmaken van de slijmen en fluimen

Antibiotica hebben bij een virale infectie geen enkele zin. De ziekte gaat namelijk meestal vanzelf over. De besmetting duurt normaal een paar dagen. Als u voor de rest gezond bent, zullen uw bronchiën zich al snel herstellen – ongeacht of de oorzaak viraal of bacterieel is.

Mensen met gezondheidsproblemen (hartziekte, nierproblemen, ernstige hepatitis of diabetes die niet onder controle is) die een acute bronchitis krijgen, lopen bij een bacteriële infectie meer risico. In dat geval is een behandeling met antibiotica wel verantwoord.

De term ‘chronische bronchitis’ zorgt vaak voor misverstanden. De term wordt vaak verward met COPD (chronisch obstructieve longziekte). Beide ziektes hebben veel gemeen en komen vaak ook samen voor, maar er zijn verschillen.

Chronische bronchitis wordt gedefinieerd door de symptomen van bronchitis, zoals hoesten en het opgeven van slijmen. Een bronchitis is chronisch als deze symptomen gedurende twee opeenvolgende jaren drie maanden of langer per jaar voorkomen.

Chronische bronchitis komt vaak voor bij rokers die COPD hebben. COPD is een chronische, obstructieve longaandoening die gedeeltelijk omkeerbaar is. De beginnende ontsteking verandert langzaam in een blijvende ontsteking. Gevolg? Het bronchiaal slijmvlies zwelt op, de spieren rond de bronchiën trekken samen en geleidelijk aan verandert de structuur van de bronchiën.

Deze veranderingen kunnen de doortocht van de lucht bemoeilijken. Bij deze luchtwegaandoening treedt een beschadiging van de longblaasjes op, wat de zuurstofvoorziening van het bloed en de afvoer van het koolzuur bemoeilijkt.

Chronische bronchitis kan leiden tot respiratoire insufficiëntie. Dat wil zeggen: het bloed krijgt bij heel lichte inspanningen niet genoeg zuurstof meer toegevoerd. De patiënt verliest zijn fysieke mogelijkheden: hij kan geen inspanningen meer aan. Bovendien kan chronische bronchitis levensbedreigend worden.

Bij COPD is er altijd sprake van chronische bronchitis. Maar een chronische bronchitis kan los van COPD voorkomen, of overgaan in COPD.

In beide gevallen is chronisch hoesten en opgeven van fluimen een teken dat er iets aan de hand is en moet u naar een arts.

Bronchitis betekent letterlijk ontsteking van de bronchiën. Als iemand een bronchitis heeft, is het slijmvlies van zijn bronchiën ontstoken. Het zwelt op en de klieren produceren meer slijm, de taaie materie die het slijmvlies beschermt.

Bij een normale slijmproductie wordt het slijm door de haartjes in de bronchiën naar de luchtpijp geleid. Het wordt dan ingeslikt of spontaan opgehoest.

Bij een bronchitis stijgt de slijmproductie en raakt het slijmvlies in de bronchiën ontstoken. De patiënt gaat hoesten en krijgt fluimen (expectoraties). Roken werkt dat ontstekingsfenomeen in de hand. We spreken van chronische bronchitis als deze symptomen gedurende twee opeenvolgende jaren drie maanden of langer per jaar aanhouden.

Soms komen er bij een chronische bronchitis nog periodieke aanvallen van virale of bacteriële infecties, exacerbaties genaamd. Deze superinfecties kunnen ook optreden bij blootstelling aan irriterende stoffen, bijvoorbeeld bij een piek in de luchtvervuiling. De opflakkeringen verergeren de ontsteking en de slijmproductie (het slijm wordt dan soms etterig en vuil) en bemoeilijken de aan- en afvoer van lucht naar en van de longen. De gevolgen zijn bij de ene patiënt ernstiger dan bij de andere, afhankelijk van de toestand van hun longen.