Verloop en ernstgraad van hartfalen

Hartfalen is een ernstige ziekte met mogelijk een fatale afloop, zeker als er geen geschikte behandeling is.

De ziekte verloopt meestal via opeenvolgende opstoten – artsen spreken dan van ‘acuut hartfalen’– waarbij de symptomen verergeren. Deze periodieke aanvallen worden door een aantal factoren in de hand gewerkt of uitgelokt. Dit zijn de belangrijkste:

• luchtwegeninfecties
• te zoutrijke voeding
• hartritmestoornissen
• opstoot van hoge bloeddruk
• bloedarmoede (anemie)
• Slecht opvolgen van de behandeling of verslechtering van de ziekte die aan de basis van het hartfalen ligt (hartaanval, hartklepprobleem enz.).

De overlijdenskans stijgt met de leeftijd, met de ernst van de ziekte, met het voorkomen van bepaalde hartritmestoornissen (voorkamerfibrillatie) of van problemen met de hartkleppen.

Hartfalen leidt tot herhaaldelijke en dure ziekenhuisopnames. De graad van het hartfalen wordt bepaald op basis van de klachten en de handicap die eruit voortvloeit.

Volgens de NYHA-classificatie worden er vier ernstgraden onderscheiden:

• Klasse I: geen symptomen of beperkingen. Geen buitengewone vermoeidheid, hartkloppingen, ademnood (dyspneu), noch pijn op de borst bij normale fysieke inspanning.
• Klasse II: enige beperking van de fysieke activiteiten. Geen symptomen bij rust, maar normale activiteiten veroorzaken vermoeidheid, hartkloppingen, kortademigheid (dyspneu) of pijn op de borst.
• Klasse III: serieuze beperking van de fysieke activiteiten. Geen symptomen bij rust, maar een lichte tot normale inspanning veroorzaakt vermoeidheid, hartkloppingen, kortademigheid (dyspneu) of pijn op de borst.
• Klasse IV: de patiënt kan geen enkele inspanning uitvoeren zonder last te ondervinden. De symptomen van hartfalen zijn soms al in rust aanwezig en nemen bij de minste inspanning toe.

De behandeling van hartfalen hang af van de ernstgraad.